En paar keer per jaar en uitgerekend op de meest ongelegen momenten kondigt zich, geniepig sissend of met een ferme knal, de lekke band aan. Soms heb ik er geen enkel bezwaar tegen: bijvoorbeeld als het lekker weer is en ik fiets naar een oersaaie werkafspraak; maar uitgerekend dan blijven mijn banden juist altijd heel.
De lekke band komt namelijk uitsluitend op de meest onmogelijke momenten: op weg naar een gezellig feestje, een etentje met een vriendin, opening van de expositie van je vrouw, ballet-uitvoering van je dochter, kampioenswedstrijd van je zoon. Dat is dan wel zo enorm klote!
Ik heb tot op heden trouwens nog nooit een lekke band gehad als de bandenplakspullen in mijn fietstas zaten.......nee, mijn fietsbandjes begeven het uitsluitend als de bandenplakspullen thuis op de werktafel in de berging liggen.
Een oud-collega die zich op haar vijftigste nog had laten omscholen tot fietsenmaker tipte mij eens, ter bestrijding van het ongerief, eenmaal per jaar beide buiten- en binnenbanden te vernieuwen. Ik volgde haar raad op doch binnen twee weken penetreerde een grote roestige spijker een van de zojuist aangeschafte banden. Een band maakt blijkbaar gewoon zelf uit waar en wanneer hij wil klappen.
Met name voel ik me wel eens wanhopig wanneer ik ver van huis in de kou, met stortregen, een lekke band krijg. Nog een flink eind lopen dan met een zwabberende fiets. Het is waarschijnlijk mijn rijke fantasie maar ik zie alle mij passerende fietsers pesterig een lange neus naar me trekken.
Onlangs overkwam mij, op weg naar een van mijn artsen, iets zeer hoopgevends. Een hulpvaardige dame stapte van haar fiets en vroeg me, als ware zij een goede fee, of ze me misschien van dienst kon zijn met haar plakspullen. Zij was zelf eens zo geholpen en sindsdien helpt ze anderen ook zo af en toe. Haar zoon van acht wilde alleen persé mijn band oppompen, hetgeen nogal wat tijd kostte; maar om dat kind nou van mijn fiets weg te trappen, vond ik ook weer zo sneu. Uitzonderlijk hoor, een lekke band, belangrijke afspraak in het ziekenhuis en toch nog op tijd; zij het op het nippertje!.
Die lekke band blijft natuurlijk komen wanneer hij wil, alleen laat ik mijn plannen er niet meer door dwarsbomen.
Ik heb voortaan, net als die lieve dame, altijd de plakspullen bij me, voor mezelf en zo af en toe misschien ook eens ten gerieve van een ander.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten