Droomland

Op het moment dat ik, over mijn vrouw Cora heen, het bed in stap krijg ik opeens zin in een nachtelijk avontuur met lieve Lucia. Ik wil dromen over haar. Dus herinner ik me zo vlak voor het slapen gaan haar zachte, vriendelijke gezichtje, haar steile, lange, glanzend zwarte haren. Ik streel haar schouders, haar rug, haar armen, haar taille en haar stevige billen. Mijn handen bewegen zachtjes over haar buik, haar heupen en haar warme grote borsten, met mijn vingertoppen masseer ik zachtjes de hard geworden tepels. Ik schuif mijn onderlichaam naar voren en druk het dekbed in een stevige prop tegen me aan.
Cora raakt verzeild in een verschrikkelijke hoestbui. De siddering van angst door haar betrapt te worden doet mijn opwinding in een mum van tijd verdwijnen. Met een ruk komt ze omhoog, neemt een slokje water, een stophoestje en ze valt weer als een blok in slaap. Ik ga op mijn rug liggen, de wind loeit om het huis en ik hoor ruzieachtig geschreeuw in de buurt..
De angst verdwijnt en maakt plaats voor gevoelens van schuld over mijn ontrouw en begeerte. Ooit fantaseerde ik volop over Cora. Zoals destijds ik haar in mijn spinsels liet genieten, verwen ik nu Lucia… en mezelf. Lucia, van oorsprong een Griekse, is niet ouder dan veertig geworden. Ze was zeven jaar in Nederland; ik kende haar een jaartje, via mijn werk. Cora is vierenvijftig; we delen al meer dan dertig jaar lief en leed. Ze is lief en zorgzaam. Net als ik. Hoewel… hoe lief en zorgzaam ben je eigenlijk als je je naast je vrouw zo ligt op te geilen!?
Ik woel me op mijn linkerzij en ben weer zorgeloos met Lucia. Zorgvuldig zoekend naar de juiste Nederlandse woorden hoor ik haar lage, enigszins hese stem zeggen, dat ik zo echt, aandachtig en zorgvuldig ben. Ze lacht smakelijk over het venijnige verhaal dat ik schrijf over onze vroegere directeur, die we beiden zo haten. Ze doet haar kleine bril met donker montuur af, waardoor ze nog wat zachter, warmer, dichterbij is. Ze is er blij om dat ik het zo naar mijn zin heb in mijn nieuwe baan. Aandachtig luistert ze naar mij en moedigt mij met kleine uitnodigende knikjes aan verder te vertellen. Ik praat enthousiast over een voorstelling van cabaretier Hans Teeuwen, zeg haar dat ik het heel leuk zou vinden om samen met haar eens naar het theater te gaan. Even streel ik haar kleine smalle hand, die ze nu voor de tweede keer tijdens mijn verhaal op mijn bovenbeen neerlegt. Een warme tinteling gaat door mijn lijf.
Het is inmiddels half twee en nog slaap ik niet. Ik heb een ontzettend droge mond. Ga naar de badkamer voor een paar slokken water. Doe gelijk een plas in de wasbak en kan met moeite de aandrang onderdrukken om mezelf te bevredigen.
Ik stap weer in bed naast de luid snurkende Cora. Slapen wil ik nu. Meestal lukt me dat door mijn uitademingen te tellen. Maar de begeerte blijft…een half jaar geleden waren Lucia en ik voor het laatst bij elkaar. Bij haar thuis lunchten we. Ze was alleen, haar kinderen waren bij haar ex. Ik had een zelfgebakken bruin broodje meegenomen. Ze had dolmakadia’s, omelet met feta, en baklava’s klaargemaakt; de heerlijke geur van tijm en koriander verraadde nog meer lekkers. Ze toverde de eettafel met kaarsjes, bakjes verse groenten, olijven en stokbrood, bijna dansend om in een smaakvol impressionistisch schilderij. Toen moet ze al zo ziek zijn geweest. Ik merkte alleen dat ze wat minder boezem had.
Ze wilde graag nog met mij naar Griekenland gaan. Haar land laten zien. En ik zei spontaan dat ik met haar mee zou gaan. We zouden daar nog over bellen. Later bedacht ik me dat ik het niet kon maken om Cora hier alleen achter te laten. Het zou beslist niet ‘echt, zorgvuldig en aandachtig’ van me zijn.
Maar Griekenland ging niet door. Wel voor Lucia.. Ze was daar nog maar net toen ze in een ziekenhuis moest worden opgenomen. Een buikvliesontsteking; de operatie mocht niet meer baten.
Het wordt echt veel te laat. Ik kom maar niet in slaap. Mijn kussen is drijfnat. Als ik nu een slaappil inneem ben ik straks zo duf als een konijn. Ik doe het toch maar.
Het duurt even voordat die pil werkt. Ik voel dat ik aan het wegzakken ben maar onwillekeurig ben ik weer met Lucia. Drie maanden is ze nu alweer in Morgenland. Ze legt haar hoofd op mijn schouder, plukt aan mijn borstharen en vertelt over de ondragelijke pijn op het laatst. Ze voelde zich zo alleen zonder mij. Dan pakt ze mijn hand en legt die op het mooie litteken vlak onder haar navel.
Met dat beeld moet ik uiteindelijk in slaap gevallen zijn.
Om exact zeven uur wekt Cora me met een heerlijk kopje koffie. Het nachtelijk avontuur is er niet van gekomen.