Uitgelachen

Als ik niet lekker in mijn vel zit, ervaar ik alom negativiteit, die gaat dan tussen mijn oren zitten klieren en maakt me nog meer depri.
Zoals bijvoorbeeld op sportschool Oya: op weg naar de Chest Press hoor ik schuin achter me een stel figuren luid schateren van het lachen achter. Aangetrokken door het lachen kijk ik om en zie ik een stel fitnesscoaches van mij weg kijken. Ik word dus duidelijk weer eens uitgelachen. Dat doet pijn, hoewel het volkomen logisch is dat ik uitgelachen wordt.
Ik ga richting chestpress
buiten adem,
enigszins waggelend,
met een rood bezweet hoofd,
waarvan de schedel, van boven kaal
en
aan de zijkanten en van achteren
slordig begroeid is
met tamelijk
lang, grijs, wijduitstaand, pluizig haar.
De gloednieuwe,
ogenpijnigende,
witte Ran sportschoenen
onder mijn superbleke,
zwaar behaarde,
iets te dunne benen,
blijken zelfs nog ontsierd te kunnen worden door een kort vaal sportbroekje.
Qua smaak en elegantie,
overtreffen schoenen en broekje nog
het foeilelijke Par-wielrenshirt
en
het even smakeloze rode katoenen jackje,
dat ook nog eens vloekt bij het rood van mijn shirtje.
Die fitnesscoach heeft een leuke grap gemaakt. Over mij natuurlijk. Hij is de enige, die nu niet mijn kant op kijkt. Hij zit tijdens de lachsalvo verstopt achter die anderen. In de voorgaande drie kwartier heeft hij een stevige buik-en rugspiertraining heeft gegeven.
’Tsjonge jonge, wat was het druk,’ zegt hij, hoor en ruikbaar schijnheilig.
Hij zal wel zoiets gezegd hebben: ’moet je die vrolijke krullenbol daar zien; dan weet je gelijk hoe ik die rug- en buikspiergroep net heb aangepakt. Die ouwe heeft nu een bijna dood ervaring.’
Misschien…..hoogstwaarschijnlijk was de opmerking een stuk harder.
Tsja, .........toch maar op naar de chestpress?
Tsjiesus nee...
Nou niet meer.
Tsjonge, jonge, zeg!