Vreselijke koppijn. Gisteren iets meer gedronken dan normaal, dat wel. Drie trappistjes en een wijntje. Zal wel een kater zijn dan. Begin deze dag maar eens met koffie. Uit een apparaat deze keer. Ik druk op het knopje ‘heel erg sterke koffie’ en zet mijn mok onder meest linkse kraantje van de drie. Het apparaat begint meteen zielig te piepen.
‘Miete!!!!’ hoor ik opeens iemand achter me brullen …’mitte setzen!’….snauwt de ontbijtober …zijn boodschap is luid en duidelijk; vanuit het middelste kraantje stroomt nu de koffie in mijn mok. Prima koffie. De ontbijtober, type Pavarotti, 1.70 m., zeker meer dan honderdvijftig kilo, houdt nauwlettend in de gaten of ik niet te veel neem van al het lekkers dat ligt uitgestald: allerlei muesli’s, melk, een flinke berg stokbrood, boter, verschillende soorten kaas, worst en jam, koffiebroodjes, croissants, chocoladecroissants, kaascroissants, ham-kaascroissants, hard en zacht gekookte eitjes, yoghurtjes (allerlei smaken), liters versgeperste sinasappelsap in prachtige glazen kannen, chocoladecake. Om je vingers bij af te likken……………….maar o,o,o,o, wat mis ik dat bruine boterhammetje met pindakaas.
Genoeg gegeten, lever mijn sleutel in bij Pavarotti. Zwetend als een vette otter, zijn zwarte t-shirt is inmiddels doorweekt, jammert de veel te zware man, wanhopig, dat het vandaag wel 35 graden wordt en dan heeft ie ook nog zo’n pijn aan zijn rechterbeentje. Ik geloof dat ik nu medelijden moet hebben……maar daar ‘ken ik echnie an beginne’. Met een gewicht als hij zou ik gelijk door allebei me benen zijn gezakt. Dat zou dan een reisje Avignon-Holland per scootmobiel geworden zijn in plaats van op de fiets. ’Wees toch blij man, dat je die ene poot nog kan gebruiken,’ (denk ik…),’ stop met dat vele vreten, dan komt het allemaal wel weer goed.’
Als ik met mijn bagage het hotelletje uit loop zie ik nog net hoe Pavarotti een chocoladecroissant in zijn linker- en twee zacht gekookte eitjes in zijn rechterbroekzak laat glijden en voor hij verder gaat met afruimen van het ontbijttafeltje propt hij nog schichtig enkele plakken kaas en stukken boerenmetworst naar binnen. En maar jammeren.
Voor ik op de fiets stap, ontvang ik een sms-je. Dit bericht maakt me helemaal gelukkig. Sander, jongste zoon, al weer dertig inmiddels, geslaagd! Universiteit nog wel. Sander, Master of Science in Bussiness Administration. Wie had dat kunnen denken? Geweldig, jongen!
De eerste kilometers gaan drie keer zo hard als anders…….. Toch besluit ik te stoppen; ik heb te veel pijntjes, te weinig energie en als ik doorfiets kom ik zeker geld te kort. Bestel op Station Luxemburg-Stad een enkeltje Rotterdam (55 euro). Vertrek een uur ’s middags; aankomst in Rotterdam zes uur.
Het is daar benauwd in Rotterdam, de Noordsingel stinkt alsof er onweer op komst is; de Rotte, het riviertje voor mijn huis, is als vanouds: afgedankte matrassen, opgebruikte wasmiddelenflessen, oud hout en onnodig piepschuim. Meeuwen doen zich in mijn straatje tegoed aan het afval uit een vuilnisbakzak, die ze hebben opengereten.
Ik ben weer thuis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten