Een goed begin is het halve werk (10)

Zat ik alwèèr te zeveren over die droge mond. Verzin toch eens wat anders, man.   Okay, iets anders dan: sinds ik dat eerste biertje zo snel opdronk voel ik een vervelende druk op mijn borstkast; zo hier, kijk....ja, hier, links dus. Misschien moet ik maar eens een dokter gaan opzoeken.

Noodgedwongen laat ik die nog halfvolle vaas bier op mijn tafeltje staan. Ik moet eerst nog even terug naar de receptioniste van de camping, ze krijgt nog zestien euro van me voor die twee nachten dat ik hier sta met mijn tentje. Ze had niet terug van vijftig euro dus dacht ik: geen probleem ik wissel straks wel in het café. 
Een leuke vrouw trouwens die receptioniste, Bianca heet ze, dat staat tenminste op het kaartje dat ze ter hoogte van haar (linker)borst op haar zomerjurkje heeft geprikt. Ze is niet echt bijzònder mooi, maar gewóón mooi en  heel erg vriendelijk. Haar donkerblauwe ogen vallen me het meest op. Maar ik ben echt niet in orde, dat merk ik wel. Normaal gesproken hadden mijn hormonen al lang door mijn lijf gegierd in de nabijheid van deze vrouw maar nu dacht ik alleen maar ‘goh, toch eigenlijk best een leuk mens wel’.

Ik vraag Bianca of ze een  goeie eettent weet hier in de buurt. Aan de ene kant heb ik totaal geen zin in eten en aan de andere kant weet ik dat ik wel wàt moet eten. Alleen met fruit en drank kom ik als eenzame fietser in Frankrijk niet zo ver. Ze verwijst me naar een pizzeria hier vijf minuten vandaan.

Verstikkend heet is het  hier in pizzeria ‘Charmes’. Ik was al strontmisselijk toen ik hier net binnenkwam maar  nu wordt mijn strot hier spontaan dichtgeknepen. Gauw naar de toiletten, om te voorkomen dat ik het even eerder gedronken bier over de tafeltjes van de gezellig etende gasten uitsproei. Net op tijd zie ik het bordje toilet en ren die kant op. Blijk ik ook nog een trappetje af te moeten en net als ik denk dat ik alles achter die wc deur kan uitkotsen zie ik dat klein kereltje staan plassen. Waarom doet hij godverdomme die wc-deur niet achter zijn kont op slot. Ik kan het echt niet meer houden. Zijn t-shirt, zijn korte broek ondergekotst. Via zijn stevige, bruine, harige beentjes druipt mijn braaksel over zijn witte sokjes zijn dure Nikes in.

‘Excusez moi, monsieur,’ schreeuw ik  ’mais…..eh….. pourqoui vous ne fermez pas la porte, merde nog an toe!?’ zeg ik (vertaling: sorry meneer maar….eh…..waarom doet u die deur niet achter u dicht, verdomme!?). Gelukkig is de kleine plasser zo zat als een maleier; hij lijkt alleen boos omdat ik bij hem in het plashok  kom staan. 
'Homo,' roept ie een paar keer, die stumper. Ik begeleid de man, naar de bar en leg daar de situatie aan de barjuf   uit.

‘O, als het Richard weer niet is,’ zegt ze. Hij blijkt een stamgast te zijn die altijd voor vervelende verrassingen zorgt. Ze duwt Richard naar een ruimte achter de bar waar een douche is, pakt uit een kast wat reserve kleren voor Ries en vraagt aan mij om Richards besmeurde kleren even uit te spoelen daar in dat kamertje bij de douche. Tot mijn stomme verbazing hoor ik die Richard onder douche, uit volle borst ‘Een beetje verliefd’ zingen, echt, zonder dollen.

‘Heeft die Richard iets met Nederland?’ vraag ik aan Anne, de barjuf.

‘Welnee joh, hoe kom je daar nou bij?’’ vraagt ze.

‘Omdat hij in perfect Nederlands, een lied van een van de populairste Nederlandse artiesten staat te zingen, onder de douche, klinkt grandioos!’

‘Is die geweldige zanger dan misschien toevallig ook alcoholist?’ vraagt ze.

‘Was,’ zeg ik, ‘hij  is nou al weer een tijdje dood maar hij lustte ze wel, ja.’

‘Dat zal het dan zijn. Richard heeft een zwak voor de combinatie zanger-alcoholist. Hij hoeft de teksten maar drie keer te horen of hij kent ze uit zijn hoofd. Wat het betekent, daarvan heeft hij geen flauw benul maar dat is toch ook totaal niet van belang,’ aldus Anne.

De inmiddels fris gewassen Richard zwalkt het schemerende Lunéville in. Als ik het goed heb loopt hij ‘Heb je even voor mij’ te neuriën……even denk ik:

‘ Zou Frans Bauer nu ook al alcoholist wezen?’ Maar dan realiseer ik me mijn vergissing….Richard neuriet nu alleen die melodie……de tekst kent hij niet. Een goed teken voor Frans.

 

Anne stopt me een grote schone dweil en een luiwagen in mijn handen en zet me aan het werk:

'Zo, jongen, als jij nou die wc beneden even aan kant maakt, dan kan je daarna boven een vrij tafeltje uitzoeken en kom ik bij je langs om je bestelling op te nemen. Daar kwam je toch voor? Je kwam toch niet alleen maar om Richard en onze plee onder te kotsen, neem ik aan?' 
Terwijl ik bezig ben met die plee drink ik regelmatig uit het wc-fonteintje; mijn mond valt ook hier geregeld weer droog en in combinatie met die zure kotssmaak zou ik bijna weer over mijn nek gaan.

Bij Anne die al naast mijn tafeltje staat voordat ik  daar plaats neem, bestel ik een glas ijskoud bier en een pizza Margaritta. Dat biertje zal ik wel naar binnen krijgen die pizza wordt problematisch; zeker weten.
Anne komt me alvast het koude biertje brengen. Dan buigt ze zich discreet naar me toe, checkt de naaste omgeving op luistervinken zijn en vraagt me met een zweem van bezorgdheid of ik misschien maag- of darmklachten heb. 
'Een beetje, antwoord ik, 'hoezo, Anne?'
'Je stinkt toch zo vreselijk uit je mond, jongen! Kijk dat biertje. Ik zet het net schuimend voor je neer. Het slaat gelijk dood. Daar moet je echt iets aan doen hoor. Ga morgen eens bij een dokter langs hier in de buurt. Mijn dokter zit hier twee deuren verder; ga morgenochtend  gewoon naar haar spreekuur tussen acht en negen uur.'
'Zeg Anne, het zou me echt he-le-maal niks verbazen als mijn pizza Margaritta onderhand lekker bruin gebakken is, denk je ook niet? vraag ik, om even van haar af te wezen. 
Ze heeft waarschijnlijk de illusie, dat om  háár een heerlijke geur van verse gladiolen hangt. O nee. Ze ruikt naar uitermate oud zweet en daar spuit ze dan weer geregeld verse deo op. Dat moet wel. Hoe kan daar anders zo'n geur van verrotting ontstaan. Uit haar veel te lang niet meer gepoetste mond komen de bedwelmende rookresten van Gauloises uit lang vervlogen tijden.