Midwinter is het. Ben op mijn volkstuin. Vanaf tien uur knip en zaag ik takken van die door de storm gevelde vliegden. Daarmee ga ik de tuin wat ophogen en wat borders begrenzen. Behoorlijke kramp gekregen in mijn klauwen…..maar…... het zonnetje is heerlijk. Lunch op de tuin. Appel, banaan, een dubbele boterham met kaas en een petflesje met sinasappelsap. 16 graden Celcius; 15 februari 2007. Sms naar Carola: kom ook, heerlijk hier. Ze is ziek, Carola; depressief, geen energie. Wie weet vindt ze het verleidelijk om ook te komen. Maar nee:
’Ik zie er zo tegen op om op de fiets te stappen. Ik ga wel op het balkon in de zon zitten. Jij kookt toch vandaag hè,’ zegt ze tegen mij……’dan moet je nog wel spinazie meenemen, dat staat op het menu en het is niet in huis.’
‘Okee, neem ik mee….wist ik trouwens al…... Tot vanavond.’ Geen probleem dat ze niet komt; ik vermaak me hier ook heel goed in mijn uppie.
Hoort……het vrolijke krakend hoge stemgeluid van tuinbuurvrouw Ankie. Ze is ook uit haar winterslaap. Wat ziet ze er weer schattig uit……hemelsblauwe muts, strak over haar hoofd, de blonde haren steken er een paar centimeter onderuit, lipjes fel rood, een beetje donker rouge op haar wangen, een fel rood winterjack, open, want dicht is wat te warm nu……geel truitje, zwarte broek met glimmende rose laarzen er onder. Een heerlijke knuffelbeer. Ze zit ook wat strakker in haar kleren dan zes maanden terug….staat haar goed!
Hondje Charley, ook al zo kleurrijk gekleed, zit zoals gewoonlijk voorop in een bak op haar fiets. Ze vraagt naar Carola. Depressief? ‘Als je kanker hebt, dan heb je echt reden om neerslachtig te zijn…..’ ze schrikt van haar snelle harde reactie en slikt de rest zichtbaar ik in…….. haar vaste vriendje Ruud is vaak onbereikbaar voor haar in zijn neerslachtigheid.
Uit eigen ervaring weet ik dat depressies niet door een wilsbesluit te sturen zijn. De geest gaat met de hele mens op de loop; doet precies wat hij wil; de mens kan dan alleen maar het zwarte zien. Ruud is net als ik manisch depressief. Ik ben echter zelden depressief; wel veel manisch……..en manisch zijn is leuk. Tot op zekere hoogte. Ook in de manie is het zo dat de geest het lijf dwingt. Alleen de leuke dingen zijn in beeld er is geen enkele rem…….nou ja…..gebroken benen kunnen dan wel een rem zijn. Alles is zo leuk dat de gevaren van de leut niet worden gezien. Anderen, maakt niet uit wie, worden zonder aanziens des persoons op hun ziel getrapt.
Waar mijn ega bij is versier ik een andere leuke vrouw (waar dan ook nog hààr partner bij zit) en ga met haar uit om pas ’s avonds laat weer thuis op te duiken en mijn vrouw te vertellen dat ik eindelijk weer eens lekker heb geneukt. Een paar dagen later, ik kan er op wachten, wordt ik behoorlijk in elkaar getikt door haar partner.
Met gokken sta ik vijf duizend euro op winst……….verlies ik op het eind toch nog iets meer dan mijn maandloon…….…………………...maak ik mijn baas voor 'fucking bastard' uit………….….....kom te laat op het werk………slecht geslapen……..het is al de derde keer deze week……….hij gooit me er uit…………...ik slaap nu eenmaal slecht in die manietijd…….…maar een beetje begrip??????.............ho maar.…….. Slaap soms een, twee uurtjes per nacht ….soms helemaal niet….
Ook vertel ik Carola dat ze me de laatste jaren op het gemene af heeft verwaarloosd………we hebben zeker al dertien jaar niet geneukt……………………’je mag van mij voor de seks een ander zoeken hoor’ zegt ze dan……………….'oh ja' zeg ik, 'en wie gaat dat dan allemaal betalen?'…………en dat allemaal waar mijn zonen bij zijn………………………een soort vrolijke almachtigheid maakt zich dan van me meester…….en dan komt het omslagpunt alweer……beangstigend…………..dat ik niet slaap komt door een duivelachtig wezen……….dat wil me doen geloven dat ik makkelijk van mijn balkon kan springen, van de vijftiende…..makkelijk……….spring maar…….jou gebeurt niks…………..toe maar…………………je kan het……….je kan het………..kom nou maar. Daar strijd ik fel tegen……dat is echt knokken!
‘Rot godverdomme op klootzak! Pleur op. Ik ga niet. Ik ga niet. Ik ga niet.’
Als ik zou gehoorzamen lig ik beneden is het einde verhaal.
Mijn dokter geeft me gelijk een flinke dosis slaappillen, na mijn verhaal gehoord te hebben.
Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten