Van onderen

Begin december organiseert Huize Weermeiden, een verpleeg- en verzorgingshuis voor ouderen een uitstapje. Het doel is een tuincentrum inKerstsfeer . Het tuincentrum is klein en het aanbod is dat van een gemiddelde kerstsupermarkt; niet meer en niet minder. Eigenlijk is er niks te beleven. Maar…………een kinderhand is gauw gevuld….……… de mensen zijn er even uit en dat is al heel wat. Hilde, René en ik zijn de leiding van dit tripje. Gaston is de bewoner met de grootste mond van alle bewoners en ook het kleinste hartje. Hilde de teamleider van de Activiteitenbegeleiding is nog maar nauwelijks een week in functie. René is de vrijwilliger. Keurig geschoren en geknipt. Ik ken hem nog van de playbackshow; hij doet een stel liedjes van Wim Sonneveld. Leuk hoor…. die homo beweginkjes met zijn schouders en vooral ook dat met zijn kleine kontje zo schuin naar achteren draaien en daarbij dan schalks lachen. Een serieuze hardwerkende vrijwilliger. Doet meer dan redelijkerwijs van een vrijwilliger verwacht kan worden. Van het tripje is weinig meer te melden dan de koffie smakeloos is en de kerststukjes veel te duur zijn. Terug in Weermeiden helpt René de vermoeide Gaston uit de kleren. Gaston is doornat….hij heeft zijn niet geringe plas laten lopen………dus zet René hem onverwijld onder de douche en wast hem stevig ‘van onderen’ ….. Na de douche stopt René hem onder de wol…..waarna hij nog even bij hem gaat liggen…..als Gaston slaapt, schuift René heel voorzichtig het bed uit en gaat naar de recreatieruimte. Hilde is boos. Hilde wil dat René dat nooit, nooit, nooit meer doet. Tegen mij zegt ze dat hij dat veel te graag doet, dat wassen van onderen ..............en dat bij iemand in bed kruipen……vooral bij mannen natuurlijk want hij is homoseksueel. Hilde denkt zelfs dat René klaarkomt op deze activiteiten. Haar boosheid loopt steeds verder op: ’Ik stuur hem naar huis. Hij moet maar even een time-out nemen. Wat hij met Gaston doet, moet niet hij maar de verzorging doen. René is er voor het duwen van de rolstoel.’ Na een paar weken schorsing is René weer terug van weggeweest. Hij vertoont openlijk avances naar mij:. ‘Kom eens een kopje koffie drinken bij me. Ik woon hier vlak bij. Gezellig joh’, zegt hij met een knipoog en duwt met zijn elleboog in mijn zij. Hij wil meer dan alleen koffie drinken. Ik ga binnenkort. Ben benieuwd.