Kontjeketsen

Wat moet ik nóú godverdomme weer schrijven. Ik ben een beetje dronken. Dus ik weet nu al dat ik er uitflap wat ik er uit kan flappen. Een beetje ongenuanceerd……… … grof………..over de rand enz. Ik doe maar……………….. het interesseert me eigenlijk gewoon geen reet. Op de achtergrond klinkt halvegare burgerlijke kerstkutmuziek “nu zijt wellekome, Jezuu, lieve heer”. Nou van mij mag ie oppleuren en een end ook Maar waarom zeg ik dat alle grofs nu zo? Ik weet het niet. Het komt waarschijnlijk omdat ik met mijn zieleke onder mine armkes loop. Omdat mine ziele depressief ben en daardoor niet weet hoe bij het gerief te komen. Want dat is toch wat ik wil: gerief.
Maar hoe kom ik daar aan? Door dat te doen waar je dol op bent. En wat is dat??? Lezen…..schrijven…..fietsen…….zwemmen…….fitness……..voetballen……en passief: kijken naar voetballen, toneel, film, cabaret. En……ja…..natuurlijk….een beetje vrijen……
Maar waarom vrijt ge dan niet wat meer? Het antwoord daarop is niet zo eenduidig te geven. Een gebeurtenis in mijn prille jeugd zou hieraan ten grondslag kunnen liggen.
Als tevreden, onbedorven baasje genoot ik met mijn buurmeisje Frieda van het spel: ‘kontje ketsen’. Helaas, helaas, Frieda is alweer vele, vele jaren geleden, ja wel vijfendertig jaren geleden, overleden aan bloedkanker. Maar wat hebben wij heerlijk met elkaar gekontjeketst, hè Frieda? Dat kunnen ze jou in de hemel nooit meer afnemen.
We zijn aan het knikkeren; Frieda en ik……twee op……goed dan…….twee op….
‘Zullen we kontje ketsen?’vraag ik ineens, een beetje te snel eigenlijk, zoals je iets vraagt wat je eigenlijk niet mag vragen……...
‘Wat zeg je?’.........Ja, eigenlijk wel logisch dat ze me niet verstaat….
‘Zullen we kontje ketsen?’herhaal ik.
Ze knikt en vraagt dan: ‘Waro’
‘In dat portiekie’ wijs ik in de richting van de Brederodestraat.
‘Goed’
‘’Jij eerst je broek naar beneden?’
‘Mij best.’, zeg ik
Hier?
We knikken naar elkaar……kijken elkaar een beetje gespannen, lachend aan.
We gaan in het hoekje van de portiek staan…..mijn broeken hebben elastiek van boven, die schuif ik zo naar beneden….
Dan Connie….ze heeft een jurkje aan…….. wit met oranje en lila motieven. Ze hoeft alleen maar haar slipje naar beneden te schuiven.
We hebben geen belangstellling voor onze voorkantjes… het was duidelijk nog vóór mijn pikgerichtheid, ……billen willen billen voelen….we gaan door de knieeën de ruggen naar elkaar toe en ketsen onze billen, giechelend tegen elkaar….Aan die van haar zit flink wat vlees……Het is voornamelijk leuk, spannend, maar ik kan me niet herinneren dat ik er geil van wordt ….…..dat worden zeven jarige jongetjes ook nog niet.

En dan gebeurde het: de boxer staat plotsklaps met zijn zwarte snoet te kwijlen op onze ruggen. Zijn koud geworden slijm druipt uit zijn muil langs onze billen op de grond. Na de koude douche van de boxer, zijn bulderende baasje: ”wat zijn jullie hier nou in godsnaam aan het doen!!”.
We weten niet hoe snel we onze kleren weer omhoog moeten sjorren en weg moeten rennen uit de portiek. Ze krijgen ons gelukkig niet te pakken.
Nooit meer zo lekker gekontjeketst sindsdien en ………altijd…….altijd maar weer die angst om tijdens een relaxte vrijpartij een hijgende, kwijlende boxer in je nek te krijgen……..dat maakt mij geremd……en dat voelt ongeriefelijk.
Gerief zit in heel kleine dingen…....... een cabaretier spreekt op tv met een zestig jarige zangeres, die alles van haar zestig jarige lijf vervangen heeft……. zich met troep heeft laten volpompen en in zich heeft laten snijden zodat ze er nu uit ziet als een vijfentwintig jarige hoer. Ze heeft zo, als namaak hoer, veel geld van een tijdschrift gevangen om van haar hoerenlijf een fotoreportage te laten maken.
Die hoer vraagt serieus aan de cabaretier:’Wat vindt je nou van die foto’s?’
Waarop de cabaretier enige tijd nadenkt..... en al bladerend door de fotoreportage zegt:’Ik heb een vriend, een necrofiel, die komt met de foto's in dit tijdschrift flink aan zijn gerief.’