Dansen

 Alleen het horen van het woord ‘dansen’ al gaf de ogen van mijn moeder een vrolijke glans. Als ze op radio de muziek van de chachacha, de rumba, de quickstep of een Weense wals hoorde kon ze haar werk niet meer normaal doen. Ze liet dan het strijkijzer in stijl dansen over de gekreukelde overhemden. Bij het stofzuigen, zette ze de radio knetterhard en dansend maakte ze schoon. Rock and roll zoog drie keer schoner, drie keer sneller dan een deftig walsje, volgens mam.  

Als kleine jongen had ik er wel lol in mijn moeder zo te zien genieten van muziek en dans.

Op elke familiefeestje in een zaaltje stond zij als eerste op de dansvloer. Vaak ook nog als laatste. Eigenlijk was ze nóóit zo’n haantje de voorste maar op dansfeestjes wel.

 Mijn vader was bijna nooit op feestjes, omdat hij weg was voor zijn werk.  Trouwens die enkele keer dat hij er wel was, dronk hij voornamelijk bier en at hij olienoten. Een kwartier minstens kauwde hij op een  handje pinda’s. Dansen deed hij niet, kon hij ook niet.

mam zwierde en zwaaide zo’n hele avond over de dansvloer. Ze genoot er van de heren voor het uitzoeken te hebben. Soms mocht ik ook even met haar dansen. We hielden dan elkaars handen vast, keken elkaar lachend aan en dansten wat in het rond. Dàt vond ik echt hartstikke leuk. Toen en op die manier, zo met mam, vond ik dansen nog leuk.

Dertien was ik toen ik bij mijn eerste schoolfeestje, voornamelijk met mijn vrienden zat te giebelen en te geinen. We ergerden ons aan de stoffige dixielandband ‘Dixy Dick’, die zich als vaste schoolband, nog niet had laten verdringen door de bij ons, jongere scholieren, veel populairdere popbands.

Met vijftien mocht je ook op dansen.  Dansschool ‘Maria en Joseph’ had het privilege leerlingen te werven bij ons op school. Een katholieke dansschool natuurlijk op onze katholieke scholengemeenschap. We konden een proefles krijgen. Proefles…..het leek wel een crematieplechtigheid…….met oudbakken Vera Lynn muziek….  en die dansleraar met z’n hypocriete dunne snorretje…….. niet praten………….. niet lachen……...niet zo wiebelen………en links en recht en spreid en sluit…….was dit dansles? Volgens mij zei de badmeester dat ook allemaal. Nee, deze proefles smaakte duidelijk niet naar meer. Die lachende zeiksnor liet me met een ‘dame’ , Femke van klas 3b,  dansen. Binnen de minuut struikelde ik over mijn benen. Helemaal per ongeluk, echt! Kwam door mijn stroeve basketbals. Femke bovenop me. Als ogen konden doden!

Haar zonen moesten dansen leren, dat hoort bij de opvoeding vond mam altijd.  Jammer, want ze heeft er domweg de poen niet voor om de dansschool te betalen. Het boekje met de tarieven van de dansschool gaf ik aan haar.  De kaft van het boekje vond ze nog leuk om te bestuderen: ‘Oh, leuk hè, Jee, die dansende koppeltjes op die glimmende dansvloer?’’ maar toen ze die lestarieven zag trok ze wit weg….ik  heb haar nooit meer over dansles gehoord.

Ze heeft zelf nog wel gepoogd, mij thuis, iets eenvoudigs als de foxtrot te leren. Dat was al te hoog gegrepen voor mij. Zo’n simpele foxtrot deed mij al om de haverklap aarzelen en haperen. Funest voor het dansen, toch? Neen, ik had duidelijk niet het talent van mijn moeder.  

Het pasjes-dansen is nooit aan me besteed geweest sterker: het werd zelfs een fobie! Volksdansen op een zomerkamp. Iedereen had lol en kon leuk meestappen, -huppelen, -springen, -draaien en  –klappen. Maar ik niet.  Ik wordt, al struikelend, vooruit, opzij, achteruit gesleept en als ik er dan bij het handenklappen tussenuit wil piepen, wordt ik hardhandig de kring weer in gesleurd.

Rock-and-roll-les. Samen met Carola, mijn geliefde echtgenote. De enige, die als een HenkHark stil staat op een enthousiast deinende dansvloer ben ik.  Carool kan het wel, dus is deze cursus gelukkig geen weggegooid geld. Ze doet het zelfs heel goed en ze heeft er ook lol in want ze lacht, swingt en zingt ‘Rock-around-the-clock’ ook nog mee.

Mijn meest recente traumatische choreografie ervaring was die op de  ‘gezellige seizoenafsluiting’ van de theaterclub. Dè verrassing van de dag: ’introductieles salsa’ ….tralalalalalala. Ik kreeg dat te horen na het, dat wel,  bijzonder smakelijke eten. Mijn lichaam verstijfde vrijwel onmiddellijk. De spijsvertering stokt. Al het nog onverteerde voedsel wordt er uit gegooid. Salsa lukte zoals te verwachten van geen kanten; hoe ik het ook probeerde. Extra nare bijkomstigheid is dat ik na een dergelijke dansavond nooit slaap. Ik stap in bed lig de hele nacht te malen. Verwijt mezelf tot de andere ochtend, dat ik een tè zacht gekookt eitje ben, omdat ik dat niet eens kan! Een paar lullige pasjes leren, godverdomme!  Alle andere theaterclubleden hadden overigens geen enkele moeite met de salsa. Het frisse lesgevende duo kan dan ook met opgeheven hoofd het leslokaal verlaten.

In de afgelopen veertig jaar is het me slechts bij twee 'dansen' gelukt om de bijbehorende passen op beginnerniveau een beetje op te pikken. Dat was bij aerobic en bij Afrikaanse dans. Waarom die wel? Supersimpel waarschijnlijk.

Maar mijn allerbeste dansprestaties lever ik zonder die voorgeschreven pasjes. Dus als ik gewoon los kan gaan, vrij kan bewegen dus,  op goede muziek: Pink Floyd, Stones, Who, Zappa, Zeppelin, Deep Purple, Face Tomorrow en nog wel een paar zulke toffe bands. Na een avondje vrij dansen slaap ik als een os. Stap in bed en prijs mezelf de hemel in om mijn vrije dansstijl en zink vrijwel onmiddellijk in een diepe slaap.