Utrecht (1)

Met Gerard, een vriend van me, ben ik een dagje uit geweest, in Utrecht.  Eens in de zoveel jaar móéten we even samen een dagje naar Utrecht. We combineren dat meestal met een bezoek aan een beurs, een voetbalwedstrijd of aan een theatervoorstelling. Dit jaar hadden we een theatervoorstelling uitgekozen: 'Viva la naturisteracion!' in het theater: 'de Paardenkathedraal'. Gerard en ik doen zoiets, pakweg eens in de vijf jaar. Dan hebben we weer voor vijf jaar genoeg gezien van Utrecht.

Gerard en ik kenden elkaar van de hbs. Eindexamenjaar 1967. We studeerden allebei in Utrecht en als Rotterdammers waren we het er toen over eens: Utrecht is een klote stad. Met name in de weekenden. Wat een doodgraversfeertje hing daar dan. Dáár kon je dat spreekwoordelijke kanon echt afschieten.

Door de weeks ging het nog wel. Dan gaven al die studenten een vleugje fleur, frisheid en frivoliteit aan deze stad. Met volle teugen genoten we daarvan. Maar de weekenden......nee, daarom bleven Gerard en ik ook nooit mèèr dan twee weekenden per jaar in Utrecht. In het eerste weekend speelde FC Utrecht tegen Sparta en in het tweede weekend tegen Feyenoord. Ik ben zelf een Spartaan in hart en nieren. Naar Feijenoord hoefde voor mij niet zo. Maar ach: Feyenoord supporter Gerard bleef ook altijd in Utrecht om naar  Sparta te kijken. Dus keek ik ook samen met hem naar Feyenoord. 

Tsja. Feijenoord was trouwens begin van de zeventiger jaren echt goed. Ze wonnen zelfs in die tijd nog de Europa Cup 1. Met de Kromme, Coentje Moulijn, Ove Kindvall en niet te vergeten de legendarische trainer Ernst Happel.

‘Ga je studeren in Utrecht, Jee??? Leuk joh!’ Zo hoorde ik mensen in mijn omgeving enthousiast roepen. Leuk joh! Oude Gracht, man! Soo, Oude Gracht! Goh, te gek, man!  Tientallen terrasjes langs dat oude stinkende grachtwater. Iedereen klokt daar zo snel èn zo veel mogelijk naar binnen, om maar zo snel mogelijk verlost te zijn van de brakke geur die daar hangt.

Gerard deed een leuke opleiding in Utrecht: ‘Wanda Reumer’ een schooltje op het Janskerkhof. Wanda Reumer was directrice van de academie voor expressie. Die school leidt  op tot docent dramatische vorming. Dat werk heeft Gerard tot zijn vijftigste gedaan maar nu doet hij er bijna niks meer mee; geen vraag meer naar ook. Hij heeft een simpel baantje in de bieb. Boeken op hun plaatsen  terug zetten. Theatergek is hij en blijft hij; dat wel. Ik hoor wel van hem of er interessante theaterdingen staan te gebeuren; dat kan ik echt wel aan hem overlaten.  

Gerard en ik huurden, op verschillende plaatsen in de stad, een klein kloterig kutkamertje. Gerard woonde heel dicht langs het spoor. Tegenwoordig mogen er op een dergelijke plek geen huizen meer gebouwd worden. Gerard woonde in bij een gezin. Pa en ma halverwege de dertig, zoontje van 8 .

Gerard had de grootste slaapkamer, dat was misschien de reden dat de heer des huizes hem altijd zo boos zat aan te begluren. Gerard dacht dat deze kamer voorheen zijn hobbykamertje was. Te zien aan de verkleuring op het zeil, had hij hier zijn zijn spoorbaantje gebouwd en zijn treintjes hun rondjes laten rijden. 

Mia, de kamerverhuurster, was eigenlijk altijd  lief, leuk, vrolijk, aanhalig en uitbundig met Gerard in de weer. Uitdagend is misschien een beter woord, verliefd misschien nog beter.  Voor mij was het zonneklaar dat Gerard helemaal weg was van deze hupse, wulpse hospita maar om de een of andere reden hield hij zich in. 
Ze was vijftien jaar ouder dan hij; mooi, intelligent en doortastende. Hij sprak altijd vol lof  over haar met glunderende ogen.  Alleen: ze was heel erg klein, zo tussen de 1.65 m en 1.70m en ik wist dat Gerard, zelf 1.93m,  niet zo gecharmeerd was van vrouwtjes beneden de 1.73 m.  Maar ja....niets zo veranderlijk als een mens, dacht ik zo.
We hadden het er wel eens zo over maar Gerard wist zich duidelijk geen houding te geven tegenover, die nurkse Peter, Mia's eveneens zo kleine manneke.  Peter was duidelijk 'not amused' met wat er leek te spelen tussen deze huurder en diens hospita. 

wordt vervolgd