Toch loop ik, nu ik hier in Utrecht ben, nog graag die Obrechtstraat eens even helemaal uit, zo tot aan dat smoezelige badhuis achter in de straat. Treurig eigenlijk wel: in dat peperdure kutkamertje dat ik huurde, zat alleen een naar pies stinkend fonteintje met koud stromend water. De douche van mijn huurbaas mocht ik niet eens gebruiken.
Dat badhuis had enkele fijne, grote ligbaden. Op de badbodem: een krokant laagje van zeep- ,vuil-, snot- en spermaresten. Het badputje toont, in een lichtelijk ingedikt slijmerig-shampoo papje een uitgebreid palet aan haarkleuren. Daar zette ik meestal maar snel de zwarte badstop op, voordat mijn kokhalzen over zou gaan in kotsen. Voor de rest: een heerlijk lang, breed bad! Met mijn 1.86m kon ik er lekker languit in liggen.
Ik hóéfde niet persé naar dat badhuis toe, want bij mijn ouders in Rotterdam was ook nog wel een douche. Maar daar was weer geen ligbad! Na zo’n zalig warm ligbad, in combinatie met een lekkere ruk, was het weer prima uit te houden in het Utrechtse.
Aanvankelijk leerde ik dus voor veearts, God mag weten waarom. Op vijf minuten lopen van mijn kamer, bevond zich het terrein van de faculteit ‘diergeneeskunde’. Nu ik toch in de buurt ben wil ik Gerard dat schitterende gerestaureerde faculteitsterrein wel eens laten zien: met die fraaie woningen van beheerders, andere universiteitsmedewerkers en studenten; de bibliotheek, collegezalen, behandelzalen en last but not least de ‘Paardenkathedraal’. Alle grote en kleine gebouwen zijn in hun oude luister hersteld. Ook de lantaarnpalen, speels en toch functioneel, wat werd daar aan het begin van de twintigste eeuw toch veel zorg aan besteed! En dit alles hier staat in een majestueuze parkachtige omgeving.Schitterend….en Gerard? Hij vindt het wel mooi maar hij is gauw uitgekeken. Beetje weinig geduld, beetje oppervlakkig. Maakt toch niet uit?! Hij heeft een paar fotootjes gemaakt en nou gaat ie lekker een beetje zitten frutselen met z'n iPhone. Voor hem kan die theatervoorstelling niet snel genoeg beginnen.
Heel grof gezegd ging het stuk over:
‘Terug naar puurheid, de pure naaktheid. Helpt het naturisme (naaktlopen) de mens misschien tegen de huidige angstwekkende vervreemding?’
In de voorstelling die wij bijwoonden was het de bedoeling dat zowel spelers als publiek uit de kleren gingen ‘voor een betere mensheid’. Vreemde ervaring, deze vrijwel onontkoombare ruikbaarheid van om je heen zittend publiek.
Ik kan me niet herinneren dat ik Gerard zichzelf eerder zó in de weg heb zien zitten. Bloot was, voor zo ver ik me kan herinneren, nooit een probleem voor hem, maar dat naakt, hier in de Paardenkathedraal, brengt hem kennelijk in verlegenheid. Eigenlijk was het wel zo fideel geweest als ik hem van te voren gezegd had, wat hem te wachten stond. Nu voelde hij zich door de druk van de omgeving natuurlijk, min of meer gedwongen om ook uit de kleren te gaan.
Maar goed, het toneelstuk was nou niet echt ‘je dat’ maar ons bezoek aan dat mooie, supergroene stukje Utrecht, rondom de Paardenkathedraal, was op zich eigenlijk al het hoogtepunt. We drinken samen nog een biertje op het Janskerkhof en dan breekt Godzijdank het allermooiste moment van deze dag aan: het vertrek van de trein van Utrecht Centraal naar Rotterdam.
NB:
Op de programmakaart van ‘Viva la naturisteracion’ het toneelstuk dat we zagen in de Paardenkathedraal staat een mooi tekstje van de cultuur-historicus
Johan Huizinga:
‘De mens speelt als kind tot vermaak en verpozing, beneden het niveau van het ernstige leven. Hij kan ook spelen boven dat niveau, spelen van schoonheid en heiligheid.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten