Mijn vrouw en ik hebben twee kinderen. Twee zonen. Leuke gasten. Volwassen mannen, allebei al dik in de dertig. Allebei hebben nu ze een vriendin. Allebei wonen ze nog niet samen. Allebei zeggen ze resoluut dat ze absoluut geen kinderen willen. Waarschijnlijk zeggen ze dat omdat ze zelf zo’n rottige jeugd gehad hebben; neeeeee….(sick joke!).
Ondanks deze leuke mannen, hadden Carola (mijn vrouw) en ik er eigenlijk nog wel een meisje bij willen hebben. Vooral mijn vrouw eigenlijk. We hadden het er ook over toen Julietta, die Argentijnse bij ons was.
Een ander meisje, je eigen dochter nog wel, begeleiden en zien groeien naar de volwassenheid en in die volwassenheid de typische vrouwendingen met elkaar kunnen delen. Dat had Carola dolgraag willen beleven. Maar helaas, dertig jaar zit ze nu al weer met drie vervelende mannen om haar heen; dat die mannen de laatste jaren ook meisjes mee naar huis nemen, vindt ze duidelijk zichtbaar: prachtig. Dat vind ik trouwens ook.
Met mijn zonen heb ik me volop kunnen uitleven: de oudste was al gauw verzot op tennis; vanaf zijn vierde heeft hij geen enkel Wimbledon toernooi overgeslagen. Altijd zit hij voor de buis als Jimmy Connors of John McEnroe voor de zoveelste keer Wimbledon winnen.
Ik hou zelf meer van voetbal maar je kan je kind moeilijk dwingen, hè. Toch heb ik het geprobeerd: Koosje is twee jaar oud als ik samen met hem een leren knetter ga kopen. Niet zo maar een bal. Dè officiële bal van het Europees voetbalkampioenschap in Italie (1980). Dertig piek! Niet te weinig voor zo'n lullig balletje. Maar goed, hij is voor mijn zoon. Koosje gaat die bal helemaal opvreten. Dacht ik. Gelijk testen. In het park. Ik speel de bal in de voeten van Koosje: hij gaat een stapje opzij, zodat de bal rustig door kan rollen! Ik gooi de bal met iets mèèr vaart naar hem toe……..struikelt ie er over en valt een tand door zijn lipje. Tsjonge jonge, wat een pannekoek zeg…..ja, sorry hoor, ……….een beetje vent geeft die bal toch een rotschop.
Het is dus uiteindelijk tennis geworden voor Koosje. Daar heeft mijn vrouw ook niet veel mee. Paardensport, dat vindt Carola wel wat. De races op Duindigt en op de Hilversumse Bosbaan. Races, die sinds mensenheugenis worden gewonnen door Quicksilver S. Concours Hippique boeit haar ook wel. Haar vader versiert meestal wat vrijkaarten voor haar. Haar pa werk bij de grootste sponsor van het concours: het Drinkwater bedrijf Rotterdam. Slimme zet van dat bedrijf. Er wordt me daar een water gedronken. Alleen door die paarden al.
Mijn vrouw is dus niet zo van de sport. Ze is van de creativiteit: aquarelleren, mozaïeken en zingen.
Ook bij Toon, onze jongste, kom ik ook niet zo ver met mijn voetbalambities. Ik heb het natuurlijk wel geprobeerd. Als hij bij de F-jes, tijdens de wedstrijd madeliefjes loopt te plukken, denk ik, ach nou ja, hij is nog zo’n klein droppie. Bij de D-tjes gaat hij ‘koppetje duikelen’ van de ene naar de andere zijlijn, dan krijgen zijn medespelers en ook ik en echt wel onze twijfels. Ik haal hem maar van het voetballen af als hij bij de C’tjes, tijdens de wedstrijd nota bene, de doellatten als evenwichtsbalken gebruikt..
Onze jongste is helemaal gek van turnen…….brug, ringen, evenwichtsbalk, de brug, het liefst doet hij de vrije oefeningen op de mat. Ik moet toegeven, dat is ook het leukst. Ik ben ook gèk op turnen. In het klein dan, hoor. Handstandje of bruggetje, ja, dat mag ik zo af en toe graag eens doen. Ik doe nog wel meer van die standjes maar daarvan ben ik de namen nu even kwijt. Het is echt een totaal ander soort turnen, anders en leuker ook maar dat is heel persoonlijk. De 'overslag': ook fijn om te maken. Maar ja, ieder zijn meug, toch?
Mijn vrouw en ik vinden het geweldig wat onze zonen doen. We zijn echte fans. In alle uithoeken van het land zijn we bij hun toernooien. Klauwen met geld heeft ons dat gekost; dat wel. Als we onverhoopt ooit nog eens aan de geeuwhonger zouden geraken moeten we de volgepropte prijzenkast maar eens gaan leeg verkopen……… als die protserige trofeeën überhaupt nog wat zullen opbrengen.
Nu, aan het eind van dit blog, heb ik nog steeds kunnen vermijden om uit te leggen waarom ik er altijd wat tegen op heb gezien om een dochter op te voeden. Misschien dat ik me, onbewust, dáárom zo snel na de geboorte van Toon heb laten steriliseren of dáárom in dit blog zo snel over voetballen begin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten