Dit is deel 25 van de serie Avignon
Ik heb echt het verlangen om ‘that lovely American bitch Heather’ eens lekker te neuken. Ik zeg dat nogal cru omdat ik geen flauw idee heb hoe ik liefdevol en teder met haar zou kunnen vrijen. Dat heb ik nou weer wel met Rachel. Ik denk dat Rachel en ik makkelijk 2 a 3 uur lekker met elkaar kunnen spelen, strelen, likken, een uurtje zomaar lekker bij elkaar liggen.
Nee, dat zie ik me niet met Heather doen. Dat is heftig en fel zoenen gelijk; kleren uitrukken; hard en fel strelen. Binnen de 3 minuten zit mijn staalharde penis in haar doornatte kut en we komen binnen 2 minuten allebei klaar en vervolgens schiet zij gelijk weer in de kleren. Ze aait me over mij hoofd en zegt: ‘nou Jos dat was weer zwaar kut’ en ze laat me totaal ontredderd achter. Tot ziens, jongen.
Heather is een vrouw voor vijf waanzinnig ruige minuten; tsja, en Rachel,…….daar heb je een hele avond lol aan.
Eerst ga ik nog met de onuitsprekelijk onappetijtelijke maar uitermate vriendelijke Nicole naar l’Etranger’ van Albert Camus. In het kader van Franse les. Zelden zo’n slechte acteur gezien. Hij heeft zich echt vertild aan het stuk. Hij heeft enorm zijn best gedaan om er wat van te maken, dat wel, maar het was overkill. Nicole dacht er net zo over.
Lekker lunchen op een pleintje in de buurt.
Vanmiddag geen zin in theater, na die slechte act van vanochtend. Ga voor de verandering eens fietsen.
Ik heb niet gepland maar ik kom tot mijn verrassing langs het ‘Hopital Henri Dufault’, daar lag ik in 1997 drie weken. Ik werd op mijn fiets aangereden door een Franse automobiliste…ze reed 130 km per uur ……werd naderhand vastgesteld. Alle boodschappen die ik net had gekocht bij een supermarktje tot pap gereden. Naast vele wonden en kneuzingen had ik een hersenschudding en een gebroken rug. Drie weken ziekenhuis werd het in plaats van drie weken theatervakantie.
En nu sta ik weer voor dat ziekenhuis. Best een mooie groene omgeving en veel groter dan ik me voor had gesteld. Ik had al die tijd alleen maar door een raampje naar buiten kunnen kijken. Ik kwam er met de ambulance in en de ambulance bracht me ook weer naar Nederland, Rotterdam, Franciscus Ziekenhuis. Ik heb trouwens nergens last meer van. Ongelooflijk maar waar.
’s Avonds laat is dan nog de voorstelling van de Duitse groep. De acteurs ontmoette ik in het zwembad. Zij spelen de voorstelling Faust I. Het is verbazingwekkend vol. Temeer daar de poppige, lenige actrice me vertelde dat het slecht loopt. Dat de Fransen geen zin hebben in Duits. De voorstelling is leuk; een deel wordt met marionetten gespeeld en er is een beknopte Franse vertaling. Maar gottegottegot wat is het heet in die tent….niet uit te houden…... en de voorstelling duurt maar liefst 2,5 uur. Het is puur afzien.
Hoe zou het met Heather zijn? Ik ben zo verhit geraakt door de voorstelling, dat ik zonder aarzelen richting Heathers huis fietst. Haar hospita is niet thuis, want ze vraagt zelf:
’Wie is daar?’
‘Raad eens?’ zeg ik.
‘Hallo Jee, kom binnen,’ en ze drukt tegelijk de automatische sluiting van het tuinhek open……en in feite verloopt de ontmoeting precies zo als ik aan het begin van dit stukje schrijf. Met dat verschil dan op het eind niet zij maar ik wegga.
‘Je moet nu maar weer eens oprotten, Jee,’ lacht Heather.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten