Dit is deel 27 tevens het laatste deel van de serie Avignon
De vakantie loopt ten einde. Zaterdagochtend vroeg vertrekt mijn trein naar Rotterdam. Het is nu pas donderdag maar in mijn hoofd loop ik al afscheid te nemen van iedereen. De dag is niet zo lang want ook vandaag ben ik weer de kok. Nu bij Nicole. Samen met Sharon ga ik boodschappen doen; voor de maaltijd en nog andere dingetjes die we nodig hebben voor onszelf. Winkelen heeft iets erotisch. Samen met Sharon winkelen windt me op merk ik. We lachen veel; praten veel; raken elkaar veel aan.
Ik ervaar ook erotisch contact met andere winkelende vrouwen als ik alleen winkel. Nee, niet met mannen….nou ja, toch ook wel met mannen maar heel anders, niet erotisch, meer joviaal, ouwe jongens krentenbrood, lachen, hard lachen vooral om elkaars stommiteiten.
Mijn fantasie kan soms flink op hol slaan. Ik zie een dame…...vind haar mooi…..ik laat onze blikken elkaar kruisen, …… ..glimlachen…….praten… …..over een pak Sterilcat, een soort kattenvoer, in haar winkelwagen….. ik zoek ook Sterilcat…………….. en weet niet waar het ligt in deze winkel……... soms loopt een vrouw dan met me mee naar het schap waar het ligt……soms ook niet en dan wijst ze bijvoorbeeld alleen in een bepaalde richting…..……en een andere keer krijg ik te horen dat ik dat maar moet vragen aan iemand die hier werkt. Al naar gelang de reactie van de vrouw gaat mijn fantasie aan de haal met mij en met haar. Soms praten we wat en wandelen we naar haar auto en biedt ze aan om me thuis te brengen met al die boodschappen……….soms bied ik haar dan een kopje thee of iets sterkers aan bij mij thuis…….een enkele keer heeft ze interesse in de indeling van ons huis en ……..dan komt het ook nog wel eens voor, dat, wanneer we bij mijn slaapkamer zijn aangeland, haar ogen beginnen te twinkelen. Ze gaat op de rand van mijn bed zitten…………...ik er natuurlijk naast en dan kan het haast niet anders of we doen allebei onze schoenen uit en we gaan op mijn bed trampoline springen....zo hoog als we kunnen.......hup......hup......………..….jaaah....dit speelt zich dus wel allemaal af in ´my dirty mind´.Ik heb nota bene die Sterilcat nog niet eens gevonden. De Super is een plek net als het strand: er kan geflirt en geflaneerd worden.
Sharon en ik hebben besloten vandaag procureurslapjes te maken.
Een procureurslapje, is een stukje varkensvlees, van de hals van een varken. Net zoals de schouderkarbonade, moet het langzaam garen. De slager geeft het advies om het te marineren in pezo, provencaalse kruiden, wat knoflook en de lapjes dan te grillen, op de BBQ of grillplaat; per kant drie minuten.
Ik geef er frietjes, sperciboontjes , stukjes ultra kort gekookte bloemkool en een tomaten-olijven-salade bij. De wijn bij mij is standaard de rode St.Emilion. Doet het altijd heel goed ook bij een BBQ. Helaas wel behoorlijk prijzig (ca. 10 euro).
Sharon en ik bereiden een lekker maal; er wordt alleen veel te weinig van gegeten.
De avond duurt veel te lang. Sharon, Nicole, Rachel en ik hebben elkaar heus wel wat te vertellen maar we beheersen elkaars taal gewoon nog te weinig voor wat meer diepgang in onze gesprekken. Ieder van ons heeft immers een andere moedertaal.
De vrijdag is een afbouwdag. Geleende fiets wegbrengen; foto’s ophalen; afscheidscadeautjes geven (een lambada cd voor Claude) en in die cd winkel een kusje geven aan Claude’s dochter Dominique. Voor mezelf een videoband gekocht van L’heure ou on s’embrasse. De leukste voorstelling van het festival.
Nicole, Rachel en Sharon krijgen van mij kleurrijke, kleine veelhoekige houten oorbellen.
Claude zet me op de laatste vakantieavond in Avignon een maaltijd voor met stierenvlees. Als ik haar vraag of het stierenkloten zijn, lacht ze wat mysterieus. Eerlijk gezegd lijkt het niet op kloten wat er op mijn bord ligt, tenzij ze tot moes gestampt zijn. De smaak is hoe dan ook heel goed. Na de maaltijd kijken we met zijn allen de ‘embrasse’ video. Ook Claude, Antoine en Rachel vinden hem leuk; het zijn alleen niet van die uitbundige lachers.
Zaterdagochtend vertrekt drie minuten voor acht de Thalys naar Hollande.
Ik ontbijt in de stationsrestauratie. Croissantje, knackertje, double café.
Mijn malen, knagen en slurpen stoppen abrupt als de Compagnie des jacquets jaunes (de gele jacquetten groep).......... op dit achterlijk vroege tijdstip door de stationsrestauratie komt lopen paraderen. Negen acteurs (m/v): acht dames en een heer marcheren de dodenmars. Pal achter elkaar. In kanariegeel jacquet met idem hoge hoed en mega grote flikkerstrik. Hagelwit overhemd. Uitdrukkingsloos wit geschminkte doodgravers hoofden. Lippen en oogleden zwart. Kanariegeel koffertje in de hand met gifgroene tekst ‘leuk dat u er was....en tot ziens’.Naast hen, slaat de Afrikaan, geheel gekleed in ‘t zwart, ook met jacquet, hoge hoed en grote flikkerstrik, de witte grote trom.
Origineel afscheidsgebaar naar de festivalbezoekers.
In de trein terug herken ik Tineke en haar kids; zij ging op bezoek bij haar ouders in de buurt van Avignon. Waardeloze vakantie voor haar omdat haar moeders gezondheid achteruit gaat en ze veel in het huishouden moet inspringen. Vader doet niet zo veel meer…..ook met de kinderen van Tineke onderneemt hij niks. Tineke is nu vermoeider dan drie weken terug op de heenreis. Met pijn in haar hart laat ze nu haar moeder aan haar vader over. Ze verwacht binnenkort wel weer terug te moeten voor de verzorging van haar moeder. Voor haar vader zal dan ook iets geregeld moeten worden, want die gaat geestelijk sterk achteruit. Misschien zit er wel niks anders op dan dat ze alletwee weer terug naar Nederland.......
Ze heeft, om het even over iets anders te hebben, nog wel wat acts gezien in Avignon, voornamelijk, kindervoorstellingen en daar heb ik er dit jaar toevallig niks van gezien, dus daar kan ik niet over meepraten.
Het wordt flink benauwd in de Thalyscoupé; in deze coupé mag gerookt worden.
´Als u nu niet zo veel rookt,´ zegt de snuggere Thalysmedewerkster,´wordt het ook niet zo benauwd.´
Zij kijkt er verbaasd van op als ik haar zeg, dat de reizigers uit de coupé waar niet gerookt mag worden, hier komen paffen…………………....tsja, nogal logisch dat het hier dan benauwd wordt, zeg.
Mia, de grappige, Amsterdamse, net gescheiden schooljuf, met wie ik het zo gezellig had op de heenreis……….die Mia, ja…..zou ook na drie weken, op dezelfde dag als ik, terug naar huis gaan. Jammer dat ik haar niet zie in deze trein. We hebben elkaars adressen. Het streelt me nog steeds, dat ze dacht, dat ik een jaar of veertig was, terwijl ik zowat zestig ben.
De taxichauffeuse, die me van station Rotterdam Centraal naar huis in Delfshaven rijdt, luistert met interesse naar enkele van mijn ervaringen. Ze begrijpt uit mijn relaas, dat Avignon, gedurende het festival, een groot gekkenhuis is. Niks voor haar, althans op dit moment, oordeelt ze. Veel te druk. Ze werkte ruim vijfentwintig jaar in Delta, dat vroeger bekend stond, als het Rotterdamse gekkenhuis. Die druk kon ze niet meer aan en ze nam haar ontslag. Nu rijdt ze sinds drie maanden op de taxi. Bevalt haar prima.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten