Het wandelend nieuwsblad is een titel die meestal wordt gegeven aan iemand, die in een bepaalde omgeving (buurt , bedrijf, school) vrijwel alles als eerste te weten komt en dit vervolgens graag rondbazuint. In mijn buurt hebben we Petra. Deze week heeft ze een bijzonder tragisch nieuwtje, dat ook enigszins hilarisch is. Hossam, een Marokkaanse buur van zevenendertig jaar, is overleden………..voordat ik de kans krijg te vragen hoe……..vertelt Petra al, dat hij in een gat in een straat is gevallen toen hij probeerde, iemand, die eerder in dat gat viel, daar uit te halen…….dat is natuurlijk heel triest..........zijn nek gebroken…………………..Hossam is maar zevenendertig jaar geworden. Het positieve van dit verhaal is, dat degene, die het eerst in het gat viel, het uiteindelijk overleeft. Via het dan al levenloze lichaam van Hossam klautert hij er uit.
Voor de woning van Hossam zie ik het al: het is triestigheid troef: enkele Marokkaanse mannen in stemmig donkere djellaba’s staan met gebogen hoofd sigaretjes te roken en meewarig het hoofd te schudden. Zo nu en dan klinkt vanuit de woning het gehuil en geweeklaag op van Hasna, zijn weduwe, van de moeder van Hossam, van Hasna’s moeder, van de vier zussen van Hossam en van de zeven zussen van Hasna. Het geluid van hun klaagzangen snijdt door merg en been en is waarneembaar in vrijwel alle woningen in de straat. Hossam en Hasna hebben drie jonge kinderen van drie, vier en vijf jaar. De oudste van vijf, een meisje,moedert vandaag meer dan anders over de twee kleine ventjes. Natuurlijk ze weten wel dat pappa dood is maar ja…….hun leventjes gaan gewoon door. Geen gehuil, getreur of hoofdschuddend jammeren. Ze rennen achter een balletje aan, dat ze zelf eerst weggooien en ze hebben de grootste lol als een van hen uitglijdt in de modder.
Hasna, de jonge weduwe en moeder zal ongetwijfeld door de Nederlandse staat door de moeilijkheden heen geholpen worden; en daarbij is Marokkaanse gemeenschap sociaal genoeg om de jonge weduwe door deze moeilijke tijd heen te helpen.
Geruime tijd terug gebeurde dat op een wel heel bijzondere manier.
Ruim vijfentwintig jaar terug zijn twee Marokkaanse gezinnen, die tegenover mij in een rijtje eengezinswoningen woonden,de familie Boubasie en de familie El Filippo, in de zomer, betrokken bij een zwaar auto-ongeluk. De families zijn op weg naar Marokko. Het gezin Boubasie bestaat uit vader moeder en vijf kinderen en de Familie El Filippo uit vader, moeder en vier kinderen. In twee auto’s zijn deze mensen op weg naar Marokko. Op de Franse Route Nationaal, een riskante driebaansweg, knalt een van de auto’s in de buurt van Limoges frontaal op een vrachtauto; beide automobilisten halen op dat moment een auto in en rijden dus op de middelste rijbaan. De vrachtwagenchauffeur mankeert natuurlijk niks. De chauffeur en de vijf inzittenden van de Nederlands-Marokkaanse auto overleven de klap niet. Vader Boubasie die het andere busje bestuurt is al een flink eind vooruit gereden. Pas bij Melilla, in Zuid Spanje, waar de boot naar Marokko vertrekt, horen ze van het afschuwelijke voorval.
Meneer Boubasie, mevrouw El Filippo, drie kinderen Boubasie en twee kinderen El Filippo, dat zijn degenen, die nog in leven zijn van de beide families. Voor de twee volwassenen is de schok enorm; de jonge kinderen beseffen het nog niet zo. Zo goed en zo kwaad als het gaat worden alle noodzakelijke formaliteiten vervuld voor de begrafenis van hun dierbaren. De verzekeringsmaatschappijen helpen hun daar goed bij; dat is hun werk natuurlijk ook. De zes stoffelijke overschotten en de overlevenden steken met dezelfde boot over naar Marokko. De overledenen liggen in vier kleine kistjes en twee grote kisten, keurig opgestapeld in een Ford Transit.
De familie in Fez is al op de hoogte; bij aankomst kan direct begraven worden.
Na de begrafenisplechtigheid roept de imam weduwe El Filippo en weduwnaar Boubasie bij zich. Imam spoort ze aan in het vervolg door het leven te gaan als man en vrouw en hun beider vijf kinderen te beschouwen als hun gezamenlijke kinderen en deze dus ook samen groot te brengen.
Een goed idee blijkbaar van deze imam, want ze volgen zijn raad op. Ze trouwen…… … .maken er nog drie kindertjes bij………..en…… tot op de dag van vandaag wonen ze nog in een van die eengezinswoningen bij mij aan de overkant………… politie heb ik helemaal nooit bij ze aan de deur gezien………..…..en kortgeleden waren ze dus vijfentwintig jaar getrouwd………….. ik heb niet gemerkt, dat ze dat gevierd hebben.......……logisch eigenlijk wel…….en verder leven ze nog lang en gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten