Acht haltes telt de liftweg. Ik woon zelf op de vijftiende etage. En elke dag heb ik weer enkele spannende momenten. Wie zal ik vandaag allemaal tegenkomen. Soms zie ik niemand. Soms drie tegelijk uit een familie; soms drie uit verschillende families. Een enkele keer kom ik geen mensen tegen maar tref ik wel een hoop stront aan of een zojuist geproduceerde plas (urine), mandarijnenschillen en zonnepitten; irritante troep op de liftvloer……ook ergerlijk: die talloze kleine kut-flyertjes van de meneren Ali, Mohammed en Hiwad, die genezing beloven van slechte gezondheid of uitkomst bij echtscheiding of verdwijning van dierbare gezinsleden. Altijd honderd procent! (Uitsluitend voor Meneer Ali natuurlijk)
Mijn beste maatje zie ik altijd als ik de lift in stap als eerste: mijzelf in de gigantische spiegel, die driekwart van het wandoppervlak beslaat. Vandaag krijg ik uitsluitend gezelschap van de autohandelaar van de vijfde.
‘Goedemorgen,’ zegt hij.
‘Hallo,’ zeg ik zo opgewekt als ik maar kan om acht uur ’s morgens.
De lift stopt alleen nog op de eerste en zoals gewoonlijk stapt daar weer niemand in. Daar kan ik zo boos om worden, hè……die van de eerste willen naar beneden, drukken op de knop van de lift……de lift is er niet snel genoeg, dus gaan ze maar lopen…..maar ondertussen kom ik er aan in de lift……de lift stopt dan natuurlijk…..zo stom is die lift wel, die stopt gewoon op de eerste al staat er niemand………liftdeurtje open….liftdeurtje dicht en dan naar beneden……………twee minuten onnodig vertraging!
‘Als ik op de eerste zou wonen zou ik nóóit de lift pakken, nóóit…dit kleine rotstukkie loop ik dan gewoon.’
De autohandelaar antwoordt me volkomen onlogisch dat je het moet bijhouden, dat lopen, anders slib je helemaal dicht.
Hij heeft helemaal gelijk die man, maar zijn reactie slaat als een slappe lul op een drumstel…….ik weet ook wel dat lopen gezond is en dat je dat moet bijhouden……. hij reageert met geen woord op mijn irritatie over het gedrag van de bewoners van de eerste verdieping. Hij is zelf ooit wel eens een keertje van de vijfde naar beneden gelopen, zegt hij. Ik geloof er heeee-le-maaal niks van! Moddervet; een buik…..ongelooflijk…….een vent met een drieling op alledag…….veel en veel te zwaar, ik denk een end meer dan honderdvijfentwintig kilo. Een leugenaar is het. Hij heeft naar beneden gespuugd, ja……….maar naar beneden gelopen??..... nog nooit, nog nooit heeft hij naar beneden gelopen, tenzij allebei de liften stuk zouden zijn en…. en… er beneden voor de deur een grote tas vol met briefjes van 500 euro zou staan….dat is nog niet voorgekomen.
Beneden staat, net terug van boodschappen doen, de aardigste buur van de flat: de oude zeebonk kapitein Iglo. Ik ontmoet hem bij de ingang van het flatgebouw. Altijd een vriendelijke lach, een aardig praatje. Mijn antwoorden doen er meestal niet toe, hij hoort ze toch niet.…. Hij is zo doof als een wilde bos wortelen.
‘Je moet schrappen, hoor,’ (ik maak met een paar bewegingen aan hem duidelijk dat hij ijs van de autoruit zal moeten schrappen.)
‘Ik ga lopen,’ (ik wijs op mijn borst en maak met wijs- en middelvinger het wandelgebaar.)
‘Zoooo, jij bent sportief,’ buldert hij, 'het is wel koud vanochtend maar heerlijk!’en hij stapt naar zijn auto.
Ik ga eerst even naar de apotheek. Mijn driemaandelijkse portie pillen. Lithium. Met lithium houdt mijn psyche me nog enigszins in toom. Een lieve apotheekdame plakt etiketjes op mijn pillenpotjes. Ze geeft er als service van de zaak een pillendoosje bij.
Mijn volgende bestemming is ‘de stad’….ik moet een paar dingen kopen. Lopend wil ik dit keer het traject afleggen en ik heb mijn zware (berg)wandelschoenen aangetrokken. Wandelschoenen die ik nu al een halfjaar geleden kocht, maar me nog steeds pijn doen met name aan mijn rechter buitenenkel.
Nu al, na nog geen driehonderd meter lopen komt de enkel al weer pijnlijk in de verdrukking te zitten. Ik maak meteen rechtsomkeer. Bij wijze van voorzorg heb ik reserveschoenen meegenomen. Straks, teruggekeerd in het flatgebouw zal ik in de berging van schoenen wisselen en op de fiets stappen om de inkopen te gaan doen.
Het is stervenskoud, mijn middelvinger is bevroren; de vinger is zo wit als een pastinaakje.
Op het Binnenwegplein is alles is volledig uitgestorven. Op maandagochtend gaan al deze zaken hier pas open aan het eind van de ochtend. Op de deur bij Donner, die uitsloverige boekenzaak, nou ja boekenzaak……..cd’s, dvd’s, warme broodjes en nog veel meer is er te koop…….die Donner is om 11 uur open. En aangezien het nu gvd kwart voor negen is geef ik mezelf de keuze uit:
- hier in de bijtende kutkou étalages te kijken…….
- een kop koffie drinken bij Melief-Bender……..
- als de sodemieter naar huis; nog even een uurtje pitten en dan de dag weer opnieuw beginnen.
Ik kies voor het laatste. Nog lekker een uurtje gepit. Beetje koffie drinken, boterhammetje pindakaas erbij en mijn gedachten gaan al weer richting ‘de stad’ Vandaag (vanmorgen vroeg nog niet maar nu wel) heb ik er toch zo’n vreselijke teringhekel aan, als ik flatbewoners in de lift tegenkom. Daarom doe ik een schietgebedje voor de Heilige Maagd Maria. Net als ik wakker ben van dat uurtje bijslapen, ga ik op mijn knieën zitten naast mijn bedje en bid:
Heilige Maagd Maria, wilt u er alstublieft voor zorgen, dat ik eens één keertje helemaal alleen ben in de lift van de vijftiende verdieping naar de begane grond. Het zou ook fijn zijn als de lift geen één keer zou stoppen…..misschien kunt u daar ook wel voor zorgen, Heilige Maagd Maria? Dat zou fijn zijn. Dank u wel alvast, hoor, Heilige Maagd Maria, heel erg dank u wel Maagd.
En wat gebeurt er? De lift stopt drie keer voor lul. Vier keer stappen er flatbewoners in. Op een gegeven moment staan we met vier mannen, twee vrouwen en twee honden…..nou ja… honden………een kloterige pittbullebak……… en een gepimpt kuttenlikkertje met een rood strikje om zijn halsje…….. zelden een hondje zo onbedaarlijk angstig zien bibberen. Het is de laatste keer geweest dat ik tot die schijnheilige pleuris maagd maria gebeden heb……. dat lijkt me wel duidelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten