Beet

Charles, een heer van ongeveer vijftig jaar, heeft een zeer lange, ruim zittende regenjas aan, waar vijftien centimeter been onderuitsteekt. Zijn jas hangt los en daaronder draagt hij een stemmige grijze pantalon en een wollen roze pullover op een wit overhemd. Iets te warm gekleed voor deze zomerse herfstdag ......en dan zet de verzorging, als hij met zijn moeder op stap gaat, ook nog een alpinopet op zijn kop.
Charles is aan het winkelen in de supermarkt met zijn moeder. Charles is twee meter lang heeft een langgerekt, keurig geschoren hoofd, waarop een bril met jampotglazen. Door een gigantsche overbite wekt hij de indruk dat hij constant loopt te grijnzen. Het enige dat aan hem beweegt zijn de ogen en de benen.
Mama loopt in een prijzig leren jasje, dat ze los heeft hangen. Daaronder heeft ze een smaakvol grijs mantelpakje aan. Nu haar jasje open staat wordt ook een schitterende paarlemoeren broche op haar rijke boezem zichtbaar.
Ze heeft vanmorgen alles aan haar hoofd opgeleukt: haren, lippen, oren, wangen. Het Charles-dagje blijft feestelijk voor haar, ondanks alles. Aan haar lellen hangen zeer kostbare fonkelende diamantjes........een normaal mens zou die nooit in doen op een doorsnee donderdagochtend.
Charles loopt als een tam, vermoeid, gedresseerd hondje achter mama en het winkelwagentje aan. Duwen van het winkelwagentje komt niet eens bij hem op.
Terwijl moeder drie lege flessen Spa Henriette en een leeg Heinekenflesje in de legeflessen-automaat stopt (de automaat geeft een bonnetje van 85 cent), heeft Charles twee meter verderop 'beet'. Hij steekt onopvallend en vliegensvlug twee vacuum verpakte, gerookte makrelen in zijn regenjas....... een in zijn linker- en een in zijn rechterbinnenzak.
‘Houdt jij het statiegeldbonnetje even bij je Charles?‘ vraagt moeder. Vergeet niet om het straks aan de kassière te geven hoor. Van Charles geen enkele reactie; moeder had niet anders verwacht.
Bij de kassa kijkt hij, nadat hij de legeflessen-bon aan haar gegeven heeft, met meer dan gewone belangstelling naar de kassière. Hij wendt zijn blik pas van haar af als hij een snoepje van haar heeft gehad.
'Wat zeg je dan, Charles?' zegt moeder.
'Dank u wel mevrouw.' zegt Charles.
'Goed zo jongen.'
Willoos loopt hij achter moeder aan….op de inpaktafel gaan alle boodschappen in de tassen. Charles krijgt nu traditioneel zijn Bounty toegestopt. Beiden wisselen geen woord. Kwijl druipt nu uit zijn linkermondhoek. Moeder veegt met een tissue het kwijlspoortje discreet weg……altijd als Charles iets lekker vindt, loopt het water letterlijk uit zijn mond. De tissue verdwijnt in moeders jaszak….voor straks. Terwijl zij de boodschappentas vult, zwenkt Charles van zijn ene op zijn andere been, zijn armen hangen iets voor zijn lichaam zijn hoofd staat wat schuin naar voren alsof hij wil chequen of de speculaas en de lange vingers, niet vermorzeld worden door de pakken melk, fruitsap en de zak met vijf kilo aardappelen.
Als ze net de winkel uit zijn zegt moeder tegen Charles:
‘Kom jongen, geef die makrelen maar eens gauw aan mama. Dan gaan we die straks eens lekker samen oppeuzelen…..hè, knul?
‘Oppeulezse….lekkuh oppeulese’ zegt Charles.