Spuugklodders

Een man spuugt veel, onnodig en overal. Een vrouw heeft dat niet zo. Ze spuugt eigenlijk alleen als het nodig is en dan nog vrijwel uitsluitend in haar eigen huis. Bijvoorbeeld als ze ziek is of nadat ze haar vriendje liefdevol heeft gepijpt.
Thuis spugen mannen ‘netjes’: in hun eigen zakdoek, de wc of de wasbak. Een enkeling doet het, minder netjes, in zijn eigen tuin of nog veel minder netjes, vanaf zijn balkon in de tuin van zijn benedenburen. Vroeger werd spugen eigenlijk uitsluitend geassocieerd met oude mannetjes. Die spuwden een pittige sloot zwarte nattigheid uit van uitgekauwde pruimtabak. Tot in de vijftiger jaren hing er nog een verbodsbordje in de trams: ‘verboden te spuwen’. Natuurlijk hielden die oudjes zich daaraan. Er liep toen immers nog een controleur met gezag door de tram.

Welke weg doorloopt het speeksel of een kwakje slijm alvorens het als fluim de mond verlaat.
Er is wat ongewenst speeksel of wat slijm in de mond gekomen: dat moet daar wegwezen en gauw! Dus……worden de binnenkanten van de wangen en de lippen naar binnen gezogen en de tong wordt tegen het gehemelte gedrukt…..het speeksel schuift zo automatisch naar het puntje van de tong, voorin de mond, vlakbij de binnenkant van de lippen dus. Dan wordt diep ingeademd via de neus, de mond gaat een beetje open, het speeksel schuift wat door tot tussen de lippen. Tot slot volgt dan de stevige ademstoot waarmee het speeksel, dat zich nu nog tussen de lippen bevindt met kracht uit het lichaam wordt gestoten.

Veelspugers hier te lande kennen we als de gevierde voetbalhelden van Oranje. De een tuft meer dan de ander; de een produceert grotere klodders dan de ander.
De meestal groene fluimen van onze in oranje gehulde voetbalhelden belanden doorgaans op het eveneens groene gras……een enkele keer misschien per ongeluk op het eigen schoeisel of dat van een medespeler.
Een enkele keer wordt doelbewust de tegenstander gezocht; onvergetelijk voor de voetballiefhebber zijn de fluimen die de Nederlandse voetbalinternational Frank Rijkaard op het gezicht van Rudi Völler, de Duitse voetbalinternational liet belanden. Ware voltreffers. In 1990 was dat, tijdens het wereldkampioenschap voetbal in Italië. Nederland - Duitsland was de achtste finale. Dat heeft heel wat commotie gegeven. Beide heren werden het veld uit gestuurd. Nederland verloor trouwens met 2–1. Vele jaren later, beide heren werkten inmiddels als voetbaltrainer, werd tijdens een gezamenlijk etentje het spuugincident officieel vergeten en vergeven.
Doorgaans ledigt een speler op het voetbalveld zijn mondinhoud als hij even daarvoor flink zijn best heeft gedaan: op doel geschoten, een voorzet gegeven, langs de lijn gedribbeld, de tegenstander gedold of de bal afgepakt (al dan niet reglementair), de bal van de doellijn weggehaald, enzovoorts. Vreemd genoeg spuugt de speler die scoort nooit…………….of de speler die gewisseld wordt……….ook de keeper is trouwens een matig fluimer: hooguit voor aanvang van de wedstrijd bevochtigt hij zijn handschoenen met zijn speeksel, waarna hij krachtig in zijn handen wrijft…..dat schijnt de kleefkracht te vergroten.
Thuis, voor de tv, heb ik het eens een wedstrijdje zitten turven voor de aardigheid……..in twee maal drie kwartier heb ik iets meer dan honderd klodders voorbij zien zeilen. Goor! Er komt gelukkig niks van in mijn huiskamer terecht. Het zou toch wat zijn zeg! Het viel me trouwens op dat Nederlandse voetballers twee maal zo veel spugen als buitenlandse spelers.

Als fietser ben ik regelmatig fluimslachtoffer.....en de dader: mijn collega fietser. Hoe vaak er al niet een slijmerige groene klodder op mijn broek, op mijn jas, op mijn schoen gedumpt is……..het aller, allersmerigste is het wanneer zo’n misselijk makend stuk snotslijm (soms nog met voelbaar harde stukjes er in) bovenop mijn gezicht (wang, neus, mond, kin…) gekwakt wordt.
Natuurlijk, die andere fietser doet dat niet expres, dat snap ik ook wel, het is gewoon onuitstaanbare lompheid.
Die viezigheid komt meestal van de fietser, die zich alleen op de wereld waant. Hij fietst een paar meter vóór mij en net als ik, is hij gewoon lekker een eindje aan het rijden. Hij voelt dan, hopsa, een kloddertje naar boven komen en splash, zonder op of om te kijken, blaast de fietser zijn fluim eruit, naar links,…....…..flarp: op mijn linkerwang net onder mijn oog…………'dank je wel kloothommel………..kijk gvd toch uit man'.

Jongelui vinden het de normaalste zaak van de wereld, de vloer van dancings en buurthuizen rijkelijk te befluimen. Onlangs is in een dancing een zwaarlijvige beveiligingsmedewerker zwaar gewond geraakt toen hij er iets van zei….……….hij kreeg een zet van een discoganger en nog een….en nog een…..tot hij struikelde en viel…….toen werd hij met zijn bolle, zwarte, kale hoofd in een stevige fluimplark geduwd. De man had het geluk dat zijn tweelingbroer inmiddels gealarmeerd was, anders zou hij het naar alle waarschijnlijkheid niet hebben gered.