Dit is deel 26 van de serie Avignon
Terug van Franse les ontwaar ik ‘thuis’ een droevige Claude: een oude man, Charles, die zij eens per week opzoekt, gewoon om er even voor hem te zijn, blijkt in de loop van de nacht te zijn overleden, 88 is hij geworden. Claude treft hem als eerste aan. Ze heeft de man de laatste vijf jaar bezocht. Als iemand, die je vijf jaar lang elke week een keer ontmoet overlijdt, dan kan ik me voorstellen dat het een schok is. Het doet haar vooral denken aan de dood van haar vader. Haar vader pleegde zelfmoord. Hij was partijbons van de communistische partij van Frankrijk. Kort na de val van het communisme in het Oostblok (rond 1990) raakt de man erg verbitterd, zo zeer zelfs dat hij zich in een ravijn stort. Einde vader Claude. Zonder enig bericht aan vrouw of kinderen. Claude is daar nog niet overheen, als ze er überhaupt ooit overheen komt. Nu bij het overlijden van haar oude ‘Charles’ komt dat allemaal weer boven.
Aan het begin van de middag bezoek ik de voorstelling ‘Le syndrome des carrefours’. Het verrassendst is het begin van de voorstelling. De acteur zit in de zaal en begint tegen de toeschouwers te foeteren.
‘Er zijn te weinig toeschouwers in de zaal om de voorstelling te kunnen laten doorgaan.’.Tijdens zijn gemopper, staat hij op, maakt en passant wat opmerkingen over de vijf aanwezige toeschouwers in de zaal en gaat zich langzaam omkleden ter voorbereiding van zijn act. De acteur vertelt dan verhalen over zijn ontmoetingen met verschillende mensen :van een moeder met twaalf kinderen tot een eeuwige reservespeler bij het betaalde voetbal.
Om 18.00 uur bezoek ik het stuk l’amour au travail.(ned.: Liefde op het werk). Waarvan de titel al genoeg zegt. Ook hier toevallig de scène waarbij een actrice komt melden dat de voorstelling niet kan doorgaan. Wegens te weinig belangstelling. Dat is absoluut niet van toepassing, want deze zaal is uitverkocht. Een van de toeschouwers pikt dat niet en probeert de actrice te verleiden om toch te gaan spelen. De actrice laat zich inderdaad verleiden ……echter niet tot toneel spelen maar tot een potje neuken met die toeschouwer….. …..en dat nog wel op het podium….!
Het stuk gaat uiteindelijk toch van start. Een van de scènes is een gesprek op een boekhoudafdeling over relaties en seks. De mannen en vrouwen laten hun woorden vergezeld gaan van 'in de handen wrijven'. Het 'in de handen wrijven' gaat gepaard met het kijken naar het geslachtsorgaan van de ander en suggereert het strelen daarvan. Dus tijdens het praten en het 'in de handen wrijven' komt de gesprekspartner lekker klaar.
Op het terrasje waar ik, na de opwindende voorstelling, even mijn dorst ga lessen ontmoet ik Amanda, de sprankelende (55-jarige?) Spaanse dame. Zij zit aan een tafeltje naast me. Ik drink bier; zij drinkt witte wijn. We raken aan de praat. Beiden zijn in afwachting van een voorstelling. Ik van ‘La Duchesse’, waar zij heen gaat weet ik niet. Ze is hier net als ik, op vakantie en vertelt me, dat ze in het Carmelitessenklooster verblijft…….een aanrader voor mij voor een volgende keer zegt ze. Zij heeft er een heel mooie kamer. Brutaalweg zeg ik, dat ik de kamer na de voorstelling wel even kom bekijken. Amanda kijkt verrast op en zegt:
‘Goed, je bent om tien uur welkom.’
Goed, ze heeft niet meer die prille frisheid van een jonge deerne. Haar oogopslag echter is vrolijk en energiek. Amanda’s huid is verzorgd en vrijwel rimpelloos. Ze heeft een figuur waar menig jongere vrouw jaloers op zal zijn.
Om 10 uur ’s avonds bel ik bij Amanda aan. De fles wijn die ik had meegenomen is binnen het uur leeg en hààr flesje wijn wordt zo mogelijk nog sneller geledigd. Met die twee flesjes zitten we aan onze taks. We besluiten over te schakelen op frisdrank. Buiten is het nog steeds ver boven de twintig graden, hier in de kamer van Amanda is koeler….heel goed uit te houden. We hebben samen een lekker ontspannen sfeertje opgebouwd. Zij straalt rust uit en het is een genot om met haar een gesprek te voeren over bijvoorbeeld theater, politiek en opvoeding. Amanda is geïnteresseerd en betrokken; ze weet er ook wat vanaf; ze kan luisteren…….een intelligente vrouw.
We hebben nogal wat gemeenschappelijk interesses. Zo is zij ook een fan van choreografe Pina Bausch en Brecht is ook in haar ogen een grootheid. Het kan haast niet anders als je Brecht bewondert ben je socialist….dat klopt dan ook, hoewel, zegt Amanda: ‘Ik voel me eigenlijk meer communist.’ Ik vertel haar het treurige relaas van de vader van Claude. Ze is er duidelijk door geraakt.
Een avondje is voor ons duidelijk niet genoeg. We hebben elkaar zoveel te vertellen. Dit jaar kunnen we niks meer afspreken. Allebei vertrekken we zeer binnenkort naar huis. We nemen hartelijk afscheid van elkaar, in de hoop, dat we elkaar in een volgende editie van het festival, nog eens zullen ontmoeten.
‘O ja ,’ lacht Amanda op de valreep nog,’ ik ben je nog helemaal vergeten te vertellen, dat ik ook helemaal dol ben op Johan Cruijff……. maar daar hebben we het de volgende keer dan wel weer over.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten