Dubbel

De hand aan jezelf slaan valt om den donder niet mee! Hulp  is taboe. Het is meestal nogal pijnlijk en vaak hebben anderen er ook veel last van, hetzij geestelijk hetzij lichamelijk.

Ik wil zelf eigenlijk te zijner tijd zo gemakkelijk en zo pijnloos mogelijk mors en morsdood.

Comazuipen en je dood laten vriezen. Heerlijke dood, zo wordt gezegd……maar wie heeft het dan ooit na kunnen vertellen? Ik zal me zelf dus ladderzat moeten zuipen.Goed, ik koop  twee kratten Trappist,  48 pijpjes. Normaal ben ik van drie Trappistjes al teut. Nu pak ik er 48 ad fundum. Onder het zuipen, maak ik de vrieskist leeg. Gemiddeld drink ik niet meer dan vier biertjes per uur. Ik doe er  dus minstens 12 uur over, eer die kratjes leeg zijn. Bij het laatste pilsje haal ik mijn inmiddels lekker warme slaapzak en hoofdkussen van de cv-radiator  en leg ze in de lege vrieskist. Ik wil al bijna gaan liggen maar op het laatste moment denk ik aan het briefje dat ik gisteren nog aan mijn vrouw, kinderen en verdere families schreef. Mijn vrouw, Ellen is er met mijn zonen en aanhang een paar daagjes tussenuit: Disney-world.  

Het document staat in Word. Op een post-it notitieblaadje, dat ik op de vrieskist plak  heb ik geschreven:

‘Hallo schat,  de kist beslist niet open maken. Lees eerst het Worddocument: 20101208 Genoeg. Daarna kan je de kist openen’ Bye, Jee '

Tot slot stap ik dan in de kist, sla de slaapzak om me heen, trek de deksel van de vrieskist dicht  en leg mijn hoof in het pikkedonker te ruste op mijn hoofdkussen.

'Jesus, wat koud.' 

De scheermesmethode: met een  scheermesje in de slagader snijden……niet overdwars maar in de lengte, staat me bijzonder tegen. Het lukt misschien met een superscherp scheermesje in een warme badkuip. Maar in de rotzooi die ontstaat wil ik niet eindigen.

Met name vind ik de methode hierboven ellendig voor degene die me vindt  in dat met bloed doordrenkte water. Die schrikt zich een hoedje. Van die schrik kan wat worden weggenomen door alzo de deur van de badkamer op slot te doen en dan bijvoorbeeld op de deur van de badkamer een briefje op te hangen met de tekst:  niet binnenkomen, want ik ben doodgebloed in de badkuip, dat wilde ik zelf en dat wist je ook want  we hadden het er al een paar keer over gehad, toch…......nou, dag en eh .....…laat de dokter maar komen.’

Van een  balkon afspringen lijkt me al helemaal niks. Op zijn laagst moet van de vijfde verdieping gesprongen worden anders is de kans op overleving heel groot en is de toekomst een leven in rolstoel en scootmobile. Nu heb ik sowieso in ernstige mate hoogtevrees… …dus als ik van vijf hoog naar beneden kijk word ik al een beetje misselijk…..misselijk doodgaan, alleen al van het idee word ik niet goed.  

De dood moet iets aantrekkelijks hebben. Doodgaan moet een mooie droom zijn……de belofte van dronken in de vrieskou sterven is bijna een mooie droom. Als het waarzou zijn zou ik ervoor tekenen.

Hulp bij zelfdoding, euthanasie dus,  mag uitsluitend onder stricte voorwaarden.  Zelf mag ik niet besluiten om samen met mijn arts of een andere arts een einde aan mijn leven te maken.

Mogendheden daarentegen mogen wèl beslissen over leven en dood van individuen. Als een mogendheid besluit om strategische bombardementen uit te voeren boven een gebied waar ook veel burgers wonen, dan worden daar ook talrijke burgers het slachtoffer van. Mag dat dan??? Ja,  dat mag dan weer wel! Energieke actieve mensen, kinderen in de bloei van hun leven, mogen zonder meer doodgebombardeeerd worden.

Mannen en vrouwen echter, die lichamelijk en/of geestelijk zo zwaar aan het leven lijden, dat ze niet meer verder kunnen/willen leven, die moeten eerst een paar jaar onderzocht worden. Als ze geluk hebben krijgen ze toestemming voor hulp bij hun zelfdoding. Selectieve zorgvuldigheid.

Dit laatste doet me sterk denken aan wat ik 1970 meemaakte. Ik moet in militaire dienst. Dienstplichtig militair; de oudste zoon. Normaal. Maar ik vind het niet normaal. Ik wil niet het leger in. Ik wil geen opdrachten uitvoeren waar ik niet achter sta. Misschien moet ik wel jongens van mijn eigen leeftijd, soldaten in het leger van een ander land, doodschieten.  Jongens,  soldaten, die niet zo  precies wat ze aan het doen zijn.  Ik ga het leger niet in. Ik doe een beroep op de Wet Gewetensbezwaarden…daar zit een procedure van ruim een jaar aan vast.

Klakkeloos, als een domme gans,  wapens van Defensie aanpakken, leren schieten, leren doden, leren bombarderen, leren vernietigen……......da's okee.........met degene die dat graag wil leren is he-le-maal niks mis.

Maar aan degene die weigert wapens aan te nemen, die weigert in dienst te gaan, moeten wel vele en flinke steken  los zitten.

Wie wapens van Defensie weigert aan te nemen, weigert mensen te doden en  wie weigert menselijke woongebieden te vernietigen kan niet okee zijn. Die moet grondig psychologisch worden onderzocht.

Na een procedure van een jaar word ik uiteindelijk erkend gewetensbezwaarde.

Ik krijg dan nog wel een taak: zakken zand tegen een dijk zetten bij dreiging van een overstroming. Heb ik nog nooit hoeven te doen.