19. Sharon in Avignon

Dit is deel 19 van de serie Avignon


We gaan vanavond uit eten in restaurant Wooloomaloo. We dat zijn: Nicole, de lerares Frans, haar vriendin Fatima, Sharon, een medestudente en ik.
Vanmiddag met Sharon naar het theater. Eerst lekker een eindje fietsen over nu eens een pittig heuvelachtig dan weer sompig, moerassig terrein. Dit laatste pad loopt door de dichte begroeiing vlak langs de Rhône. Het is maar goed dat ik een mountain-bike heb want met een nette herenfiets zou ik het echt niet redden. Halverwege de rit wordt het toch al niet beste pad geblokkeerd door een tamelijk nieuwe terreinwagen, die totall-loss is. Deuken, kapotte ruiten, lekke banden. Wat is daar gebeurd? Op de vlucht voor de politie en vastgeraakt in de modder langs de Rhône?
Hier eindigt het fietspad nabij een gigantische dam naast de kerncentrale van Avignon. Ik kan nog wel verder maar er is dan nauwelijks sprake van weg…..er moet dan gefietst worden over bobbels en kuilen en door modder. Ik besluit om terug te gaan naar mijn vakantiewoonplaats. Tot mijn verbazing beland ik op de camping waar ik al eens eerder stond. De weg van die camping naar Avignon fietsten Carola en ik destijds dagelijks tijdens die vakantie. Op die weg
werd ik aangereden door een automobiliste……veel verwondingen had ik, kneuzingen, hersenschudding, gebroken rug. Nu, is alles weer o.k. Wonderbaarlijk.
Sharon en ik hebben afgesproken bij Theâtre Point Neuf een kwartier voor de voorstelling. Maar we vinden elkaar pas vijf minuten voor aanvang. Allebei hebben we ongerust naar elkaar staan uitkijken. Het is ook zo druk op de Place d’Horloge. We gaan de voorstelling ‘les faux-buyants’ bijwonen. Het decor is leuk: een rijdende torentje met alle attributen er aan vastgemaakt die nodig zijn voor het stuk, van stoeltje en paraplu tot ontbijtbord, bestek en pistool. Jammer genoeg breekt mijn gebrekkige kennis van het Frans mij op.
Ik zit naast Sharon en aan de andere kant zit een dame die opzichtig met haar dijen tegen de mijne zit te schuren. Ik moet eerlijk zeggen dat me dat behoorlijk opwindt. Ik doe dus vrolijk mee met dat schuren. Dat is ook een van de redenen dat weinig van het stuk tot mij is doorgedrongen. Af en toe hoor ik mijn buurvrouw zo heftig kreunen dat ik me afvraag of dat nu te maken heeft met ons ‘beentje-vrijen’ of met het stuk. Ik denk het eerste want verder in de zaal hoor ik niemand zo kreunen. Wel vreemd, dat wanneer het stuk is afgelopen, de dame abrupt opstaat en verder zonder een blik van verstandhouding te wisselen het theater verlaat. Terwijl ik het heus wel leuk zou vinden haar nog een knipoogje te geven. Haar gezicht zal altijd onbekend blijven voor mij.
‘Prima verzorgde travestiet naast je, Jee. Bijna niet van een echte vrouw te onderscheiden. Pas als hij me in de toilet met zijn zware stem vraagt om wat haarlak, valt hij door de mand. Wanneer zie je dat zij een hij is, Jee?’ vraagt Sharon.
‘Gelijk…… de eerste de beste minuut, dat hij naast me komt zitten heb ik hem door…..neen, daar moet je bij deze meneer niet mee aankomen, Sharon,’ zeg ik.
Aan het eind van de dag voegen Nicole en Fatima zich bij ons om te eten in Wooloomaloo in de drukste festivalstraat van Avignon: de Rue de Tenturiers. De tent is omgetoverd in flower-power-stijl. Er wordt op de grond gegeten in de bekende stijl: bloemetjesjurken, veel veelkleurige sieraden en de muziek van de Flowerpotman, Dave Dee Dozy enz., Scott Mckenzie: be sure to wear some flowers in your hair in San Francisco. Die tent is stampvol…………….of we willen of niet we zitten hier 4 à 5 uur vast…. veel te weinig personeel. Het zal niet meevallen om het een beetje leuk te houden de komende uurtjes. We vinden elkaar alle vier erg leuk, daar niet van, aardig ook wel, maar de moeilijkheid in onze communcatie is dat alleen Nicole en haar vriendin vloeiend Frans spreken en Sharon en ik ‘absolute beginners’ in het Frans zijn. Tsja……voor iets meer diepgang in de conversatie moet ik echt overgaan op Nederlands of Engels en Sharon op Chinees of Engels. Jammer dat Nicole en Fatima geen Engels spreken. Dus…..tussen Sharon en mij gaat het vanavond prima.
Tijdens het ellenlange wachten tot het eten krijgen we nog bezoek van een poppenspeelster, maakt reclame voor haar act; ze doet kindervoorstellingen. Leuk, dat het een Nederlandse is. Ze is geboren bij Arnhem in 1953. In 1957 verhuist ze naar Midden-Frankrijk…………..ze spreekt nog uitstekend Nederlands.
Ze kent niet veel Nederlandse poppenspelers: Jozef van de Berg kent ze, die is inderdaad heel bijzonder; werkt niet met een kast. Hij staat zelf met zijn poppen, handpoppen en marionetten, op het toneel. Jozef is afwisselend vader, grote broer en pop met de poppen.
Over het eten schrijf ik uitsluitend dat we er eigenlijk na tweeëneenhalfuur wachten niet zo veel trek meer in hebben; we bestellen alle vier op de automatische piloot een boeuf bourgignon, een fles wijn en koffie toe. We schrokken het eten weg en verlaten het restaurant.
We wensen Nicole en Fatima ‘bonsoir’; ze gaan samen nog ergens wat drinken; Sharon wil naar huis; ik breng haar naar de bushalte. De eerstvolgende bus komt over een half uur. In werkelijkheid komt die bus pas over drie kwartier…..godzijdank. Het bushokje is na deze zonnige dag heerlijk warm net als Sharon…….ik streel haar glanzende ravenzwarte haren……. Sharon trekt mij tegen zich aan………..haar mond beweegt zich naar de mijne, onze neuzen raken elkaar licht en ……dan… tsjoeps …zijn we zomaar aan het tongen…...zo hé….dat gaat snel…… heftig …..hot… maar wel héééééééééll erg lekker….…onderlichamen scherp schurend tegen elkaar. Schokjes………………ik laat haar even gaan……kreun……schokjes …kreun……….gilletjes…...ze draait haar onderbuik zacht en dan steeds iets steviger, harder tot bijna wild tegen mijn harder dan hard geworden penis aan. Gelukkig horen we dan de buschauffeur bars vragen of er nog iemand mee wil. Sharon sjort haar kleding in de plooi, aait me over mijn kop en lacht me guitig toe met haar nog geile oogjes en verdwijnt in de drukke bus.
Ik heb het zojuist niet in de gaten gehad maar ik ben daar in die abri gewoon klaargekomen. Rotgevoel zo’n kleefplark in je slip…..nou ja, ’t is maar een kwartiertje naar de Impasse Saurel en dan lekker douchen.