In juni is hij al poepbruin. Juli is een maand met weinig zon. Net als vorig jaar. Sinds zijn pensioen zit hij elke zomer, drie maanden lang, op de tuin, de volkstuin. Weer of geen weer. ‘Zeg maar John, want zo heet ik nu eenmaal.’ Ik ken hem van het Oude Westen. In de Gouvernestraat had hij een dierenwinkel. Nooit begrepen hoe iemand daarvan kan leven. Hij ziet er fris, vrolijk en opgewekt uit. Dus het kan: met een lullig dierenwinkeltje een behoorlijk pensioentje sparen. Buiten het tuin seizoen werkt hij als vrijwilliger bij een huis voor meervoudig-gehandicapte kinderen. Hij zit in een chauffeurspoule die de kinderen met een busje naar familie, vriendjes, zwembad, sportclub, kerk enz. rijdt. Een dag per week doet hij dat, bij voorkeur op zondag; hij is toch niet gelovig en hij hoeft dus niet naar kerk.
Van het moment dat ik lid ben van deze tuinvereniging, zijn John en ik amicaal met elkaar. Hij is echt blij met me. Ik huur een totaal verwaarloosde tuin. Heermoes, een hardnekkig woekerend onkruid, staat tot aan mijn knieën, over de hele oppervlakte van de tuin. Het huisje, waarvan veel hout vermolmd is, staat op instorten. Vrijwel al het glas van de kas van negen vierkante meter is kapot….gegooid?.....gewaaid? Uit de vijver zijn alle bruikbare delen als pompjes en vijverrubber weg gesloopt. Toch neem ik die tuin. Om de geweldige bomen. Het is een bostuin met: een Canadese lariks, een paar prachtige berken, twee appelbomen, twee blauwsparren, drie grote sparren een Japanse Kers, twee jeneverbessen; en dan zijn er nog enkele grote blauw bloeiende hortensia’s en verder forsythia’s en vlinderstruiken. … al die bomen en struiken rijzen op uit de ongewenste heermoesbasis. De eerste grote klus die ik op me neem is het bestrijden van dat onkruid. Ervaren tuinders hier zeggen me dat het enige dat helpt tegen heermoes is de hele tuin twee spaden diep omspitten…….dat kan best zo wezen……………maar daar begin ik niet aan…………. want dan kunnen ze voor mij ook een paar spaden diep gaan graven. Ik kies voor een andere methode: trekken, trekken, trekken, dag in dag uit trekken…..en het werkt…… al heeft dat wel vijf jaar geduurd; dan pas blijft de heermoes weg. En John? John staat bij elke verbetering, die ik aanbreng applaudisserend aan het tuinpad. Mijn tuin is nu prachtig geworden. De bouwvallige kas en het krakkemikkige tuinhuisje heb ik afgevoerd. Er staat nu een mooi huisje. Deze middag pluk ik wat klavertjes en paardenbloemen van het gazon. Ik zit in korte broek en ontbloot bovenlijf in het gras.
John, in de zelfde outfit als ik, loopt langs:‘Goed uit te houden zo hè?’ zegt hij, vrolijk als altijd.
‘Mag ook wel’, zeg ik, ‘pas de eerste mooie julidag.’ Hij loopt door in de richting van de afvalcontainer. Blijkbaar vergeet hij iets want nog geen minuut later loopt weer terug naar zijn huisje.
‘Hallo mooie jongedame…… aan de wandel?’ kirt John tegen de twaalfjarige kleindochter van Piet en Hanny, een paar tuinen verderop.
‘Ja,’ zegt ze blozend, half lachend en loopt met gebogen hoofdje verder.
Zou John…..? Het zal wel mijn zieke geest zijn. Maar ik vind het wat opvallend dat ongerijmde heen en weer lopen van hem en zijn rare gekir naar dat kind. Zij blijft weg en John is nog niet langs geweest dus het zal wel projectie geweest zijn van mij. Mijn moeder zei altijd: ‘Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten.’
Eerder die middag valt die kleine meid, haar haren in een staartje gebonden, mij op. Ze drentelt in haar lila badpakje voorbij. Ze is alleen. Aandacht voor mij, plukkend op het gras, heeft ze niet…..logisch; likkend aan een ijslolly loopt ze, in gedachten verzonken, te sloffen op haar badslippers. Het is nog echt een kind. Een tenger ding: geen borsten, geen billen; geen figuur.
Een tijdje later komt ze weer langs……ze loopt rondjes over het terrein…… ….. en dan is daar John, die het kind groet. Ik pluk verder. Het meisje sloft voort…..en John……….daar is John nu achter zijn kruiwagen met vuilnisbakzakken...
.... ‘vergeet ik die kruiwagen mee te nemen,’ zegt hij enigszins schaapachtig lachend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten