Dit is deel 20 van de serie Avignon
Vandaag heb ik kennis gemaakt met de andere beeldschone dochter van Claude en Antoine (C&A): Stephanie is volslank en donkerblond. Bijna 10 jaar heeft ze een relatie gehad met een Nederlandse jongeman, wiens vader een wijngaard heeft in Bretagne. Op dit moment woont ze samen met een Fransman, een regionaal kampioen kickboxen nog wel. Niet al te vrijpostig doen met Stephanie dus; ik ben gewaarschuwd.
Deze zaterdagochtend ga ik een bakje koffie drinken met een lekker croissantje erbij op het Place d’Horloge en gelijk wat foto’s ophalen. Op het rolletje zitten ook kiekjes van Rotterdam; de rest is hier gemaakt. Leuk om straks te laten zien aan de Claude en Antoine (C&A). Ik weet dat ze nieuwsgierig zijn naar de binnenstad van Rotterdam....hoe de stad er weer bovenop is gekomen na de bombardementen van de tweede wereldoorlog: ik heb wat foto's gemaakt van het oude en het nieuwe Rotterdam. Lijnbaan en Laurenskerk, Euromast en Delfshaven en de Erasmusbrug en het Spaarbankgebouw. Antoine, zelf bouwkundige, is een groot fan van architect Oud.
Dadelijk zwemmen. Eerst even de waanzinnig drukke Rue de la Republique door slingeren. Vandaag valt er echt niet normaal te fietsen. Terwijl ik afstap van mijn fietsje valt mijn oog op een overduidelijke rooie Hollandse kop. Een kop die ik zelfs ken. Jazeker dat is de kop van Anton. Anton Ernst. Ik roep ‘Hey Anton’ en ja hoor, we omhelzen elkaar en slaan met de handen op elkaars rug. Het is vijftien jaar geleden dat we elkaar voor het laatst zagen, we werkten toen samen in de Schiedamse Stadsvernieuwing. Anton heeft inmiddels twee dochters bij zijn veel oudere vriendin. Lidia is zeker vijftien jaar ouder; leuke mensen, allebei. Ze hadden alleen nooit met elkaar moeten trouwen, het leeftijdsverschil is echt veel te groot. Anton en ik zijn Spartafans…spontaan gaan we samen midden op dat plein het Spartalied staan te zingen: ‘Zullen wij laten ho-oren: SP AR TA’. Zijn dochters zijn 12 en 14; zien er leuk uit….zijn ook aardig en ook slim, merk ik,…. leuke meiden.
De familie is op zoek naar een familievoorstelling ‘om te lachen en toch leuk’ in Avignon….of ik wat weet. Daar hoef ik niet lang over na te denken: de muzikaal-komische act ‘à l’heure ou on s’embrasse’.
Een van de grappige liedjes uit die mini-musical heeft als titel ‘Het is geweldig om acteur te zijn!’. In het bijbehorende dansje houden de acteurs zich niet in. Ze genieten volop van de nabijheid van enkele zeer fraaie danseresjes en schromen niet hun borsten, billen, dijen te strelen. Heel hilarisch.
Ernst en familie gaan nu kaartjes halen voor de voorstelling. We hebben elkaar nog zoveel te vertellen dat we morgenochtend afspreken op een van de terrasje van het Place d’Horloge.
Nog niet eerder was het zwembadwater zo koud…… niet groter dan een piepklein pinkje…….zó koud…….en dat terwijl de zon hier vrijwel elke dag hoog aan de hemel staat en de gemiddelde dagtemperatuur vierentwintig graden is. Toch maar gezwommen….. en ook wat liggen lezen in een boekje over de historie van het festival. Buikspieroefeningen gedaan, die worden en beetje te slap naar mijn zin.
Met Rachel, mijn veel te goed gevulde buurmeisje, vanavond naar de Transfer Expres. Een zeer moderne theateract….licht en geluid. Het hele station van Avignon is elke avond tijdens het festival al uiterlijk omgetoverd in een snoeppaleis door de lichtprojecties. De licht- en geluidact, waarvoor van een heuse moderne Franse trein gebruik wordt gemaakt, begint al bij de kaartverkoop.. de pikant geklede conductrices….kort rokje, jerretels, laag uitgesneden truitje, strak jasje zij knippen onze kaarten kort voor het vertrek…..iedere beweging van deze dames wordt vanaf een hoogwerker genadeloos gespot door fel strakke schijnwerpers.
Als de trein nog maar kort onderweg is klinken al angstige geluiden van een overval op de trein, gierende autobanden, geweerschoten, autoritair geschreeuw en angstig gegil.
Rachel naast me wordt zelfs een beetje pips…..ze drukt zich wat bangig tegen me aan …….’ik weet dat het nep is en toch vind ik het eng,’zegt ze.
Heftig schokken wordt gevoeld……vonken vuur schieten uit de rail, paniekerige remmen van de trein, die lijkt te ontporen. De illusie wordt gewekt van kantelen. Dan keert de rust weer in de trein.
In het felle licht zien we dat de schade meevalt. De trein kan op eigen kracht terug naar Avignon. Daar komen we na een half uurtje weer aan
Na afloop...... ‘t is al nacht….. ijsje eten met Rachel op deze zwoele avond. Ze gaat er steeds blijer uitzien, als ze ijs eet. Vrolijker en meer praat ze dan ook. Ze is dan wat ontspannener, gewilliger…...........zij heeft dat dus met ijs……….andere vrouwen hebben dat weer met wijn….
Een lieve, zachte wip met een lieve zacht dame op zolder bij C&A tot slot van deze dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten