Dit is deel 21 van de serie Avignon
De dag met de familie Anton (Ernst, Door, Mandy en Fransje) begint met koffie en gebak op de Place d’Horloge. De Place d’Horloge is een razend druk, gezellig, groot plein midden in Avignon. Het plein wordt omzoomd door chique statige panden: onder andere kerk, raadhuis en paleis van justitie; gebouwd in de 18e en 19e eeuw. De begane grond van de meeste van die panden is tegenwoordig gepacht door uitbaters van horecagelegenheden. Er is op het plein genoeg plaats voor theatergroepen om mensen nieuwsgierig te maken naar hun voorstellingen. Centraal op het plein staat de Off-stand waarin de merchandising van het festival Off plaatsvindt.
‘Je moet geen cappuccino nemen, Door, want die zijn hier ‘nep.’’ zeg ik. ‘Bovenop de hete koffie wordt ijskoude slagroom uit een spuitbus gespoten en vervolgens strooien ze er een beetje cacao over. Niet te zuipen.’
‘O,’ zegt Door, en bestelt een cappuccino. Dat is nog eens een goed begin van de dag. Eigenwijs wijf…. maar verder niks mis mee,hoor. Helemaal niet, als ze later toegeeft, dat ik niks heb miszegd over die ‘cappuccino um zu kotzen…'.....’maar,’ zegt Door ‘ik wil het toch zelf even proeven…….het is mijn eerste en mijn laatste hier’.
Het wordt ons al gauw te heet hier op het Place d’Horloge. We besluiten te gaan zwemmen in het Olympisch zwembad van Avignon. Eerst even naar de Camping de zwemspullen ophalen. Anton heeft een Volkswagen camper. Leuk ding. Je zie ze veel; in Duitsland meer als in Nederland. Het zijn gewone Volkswagenbusjes, omgebouwd tot camper.
Ik ben een paar dagen thuis als Anton me mailt. Zijn camper heeft het een paar dagen later begeven. De familie moest met een vervangende auto verder. De camper wordt later in Groningen, waar de familie woont afgeleverd. Lullig voor ze, die pech.....
Ik deel wat ijsjes uit aan de ‘girls’. Ik kan voorlopig niet meer stuk bij ze.
Desondanks duwt de kleine ondeugende elfjarige Mandy me meteen het ijskoude water van het zwembad in……. ook gedurende het zwemmen kan ze het niet laten om mij uit dagen. Aan mijn tenen trekken, mij kopje onder duwen, water in het gezicht spetteren. Natuurlijk laat ik me ook niet onbetuigd. Het hardst gilt ze wanneer ik als woest ‘bommetje’ vlak voor haar in het water plons. Fransje, de dertien jaar oude dochter van Anton, wil van mij nog eens de techniek van de borstcrawl en van de schoolslag leren…..maar daar heb ik nou, hoe leuk ik haar ook vind, absoluut geen zin in…….’zoek maar een goeie zwemleraar in Groningen, die kan dat beter dan ik.’
Als Anton even met zijn dochters stoer aan het doen is op de hoge duik, vertrouwt Door mij toe, dat Anton het niet gemakkelijk heeft met haar. Ze is maar liefst twaalf jaar ouder dan hij, ze is al in de overgang. Hij is net veertig dus reken maar uit.....(ze is dus, reken reken reken.....tweeënvijftig....zo hé)......... en het is nog duidelijk te zien ook dat leeftijdsverschil. Ze is een te zware uitgezakte oude vrouw met opvliegers; Anton daarentegen een vitale, ook wel wat te zware, jonge vent.
Wat ik me afvraag is, waarom ze daar tegen mij over begint. Lijkt het Door misschien beter om te stoppen met de relatie met Anton? Gunt ze hem misschien een jong, groen blaadje? Of wil ze gewoon van mij horen: ‘Ben jij al 52, Door, nou, dat zou je ook niet zeggen! Ik dacht dat je 40 was! Maar zulk gehuichel kan ik nu echt niet over mijn lippen krijgen. Ik neem het maar voor kennisgeving aan. Ik vind Door en Anton een leuk stel, bijzonder, dat wel èn erg leuk.
Genoeg gezwommen. Lekker opdrogen in het zonnetje…..beetje babbelen.
Anton vertelt over zijn voorliefde voor de Franse schrijver Emile Zola. Hij verzamelt zijn boeken. Zola schrijft over de verpauperde Franse arbeidersklasse aan het einde van de 19e eeuw. In mijn boekenkast staan ook nog flink wat Zola’s …..zal straks (over een paar weken dus) thuis eens kijken of er nog wat voor Anton bijzit.
Jezus wat is het heet hier….
(wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten