Een fijne zaak (1)

Het is misschien wel een absolute loosers keuze: Bristol. Voor al mijn sokken, al mijn onderbroeken, t-shirtjes, lange en korte broeken, pyama’s , jassen, mutsen, petjes, handschoenen, sokken en schoenen, sportkleding, nou ja in feite dus voor al mijn kleding…..….ga ik naar Bristol. Behalve hoeden!Daar had ik een zaakje voor in de Zwartjanstraat maar de eigenaar is met pensioen. De mooie hoed die ik op heb op mijn blog kocht ik bij hem in de opheffingsuitverkoop, nu alweer 10 jaar terug.
Maar goed, het gaat er over dat ik alles bij Bristol koop……..….en dat is niet alleen de laatste tijd zo,…oh nee: al zeker dertig jaar en waarom? Omdat het er ten eerste zo lekker rustig is…… ten tweede niet zo duur is……….…… en ten derde goede kwaliteit is. Ik word trouwens voor dit verhaal niet betaald door Bristol, hoor, dat zal verderop wel duidelijk worden.....maar dit terzijde.
Op maandagen kan je een kanon afschieten in mijn Bristol filiaal. De kans een klant te raken is nihil. Ik ben meestal de enige. Heerlijk, alleen in een winkel winkelen. Ik pas dan bijvoorbeeld een jasje , shirtje en broek en dan loop ik op mijn manier een beetje stoer te doen voor de Bristol-passpiegels. Hoe stoer? Tsja, dat is steeds weer anders......dat ligt ook aan de kleren die ik aan het passen ben. Afgelopen maandag zocht ik een spijkerbroek en een paar laarzen ….dan loop ik op zo’n stoere cowboy-manier…….langs de passpiegels …………ik loop en kijk als …ehhhh….o ja Clint Eastwood……..dan trek ik opeens, onverwachts twee ‘guns’ tegelijk uit de holster. Ik heb natuurlijk niet echt pistolen............maar die vette-pad- kassière denkt vast dat ik mesjogge ben…….wat me overigens helemaal niks kan schelen.
Ik zwaai en lach dan altijd even vriendelijk naar de jongen van de beveiliging. Tot nu toe zwaait hij altijd terug.....dan is het okee.
Bij het passen van andere kleren, nette kleren: broek met vouw, colbertje, glimmende zwarte schoenen, komt spontaan het Rowan Atkinson-mondje……als ik dan even naar mijn spiegelbeeld blijf kijken…….hoor ik vele mensen schaterend lachen en ook dat kan helemaal niet want er is helemaal niemand, behalve de vette-pad-kassière en ik.
Tsja…….het is eigenlijk wel een beetje triest zo alles bij elkaar.
Mijn zonen dragen graag merkkleding. Ik koop het niet voor ze. Vanaf hun veertiende, het moment dat ze zelf een centje gaan bijverdienen dragen ze Nikes enzo (ja...enzo want ik weet echt niet wat er allemaal op dat gebied te koop is). Ik vermoed dat de dictatuur van de schoolklas merkkleding oplegt. Wie geen merk aan heeft ligt er uit. Voor mij als kostverdiener kost een Nike twee keer zo veel als een Bristolschoen. De regel bij ons was destijds: Als de Bristolschoen tien kost en de Nike schoen twintig dan betaal je zelf tien van je eigen zakgeld als je die Nike wil. Nog steeds halen ze hun neus op voor zoals ze dat noemen: ‘nep-kleding’. Ze lopen gezellig drie meter achter hun 'Bristolpappa' en ze hopen dat niemand de familierelatie vermoedt.
Bristol werkt graag met kneusjes. Daar wordt het personeel op gescreend. In de bijna dertig jaar dat ik daar kom, heb ik eigenlijk nog nooit een gewoon personeelslid gezien…..gewoon?.....ja gewoon zoals overal. Het zou natuurlijk ook niet goed zijn als Bristol alleen maar gewoon personeel zou aannemen……of als je een maar een héél klein een kneusje zou zijn, Bristol je nooit een kans zou geven......dat zou ook echt te dol wezen. Echter: bij Bristol lijkt het tegenovergestelde het geval: kneusjes hebben een streepje voor. Ik vraag u alleen af: Hoezo? Hoezo gaat Bristol zo graag in zee met mensen met
een veel te dik lijf,
een puistenkop (volop gele kopjes),
zwarte afgebrokkelde tanden,
een tragisch lange neus,
één glazen oog,
en hazenlip,
maar acht vingers,
een kunstbeen,
een te duidelijk toupet,
een spreekbutton,
één groot oor,
een spraakgebrek: slissen of stotteren
een vette snor (op gezicht van turkse dikkepad jonge dame)
korte armpjes, korte beentjes en een groot hoofd,
het syndroom van down (een mongool dus)
een slecht gehoor, die te hard praten


(wordt vervolgd)