Twee jaar terug werkte ik dat ene dagje per jaar in zorgcentrum ‘de Laatbloeier’. Op de verpleegafdeling. Normaal begin ik om negen uur; nu moet ik er om zeven uur zijn. Ben wel weer om drie uur klaar. Ik loop mee met Jokina. Een dame uit Somalië; spreekt goed Nederlands trouwens. Bijna alle verpleegsters hier zijn zwarte vrouwen. Het lijkt wel of blanke Nederlandse vrouwen dit werk niet meer willen of kunnen doen. Misschien vinden die vrouwen het werk beneden hun stand ... of te slecht betaald.
De dag begint met het wakker maken van alle cliënten in kamer zestien; er staan vier bedden . Er liggen vier vrouwen. Drie zijn er al wakker. Ondanks dat ze net wakker zijn, lachen ze al vriendelijk naar me ... dat heb ik toch maar weer mooi voor elkaar ... ze zijn alle drie dik in de tachtig maar dat maakt mij niks uit ... blijkbaar zijn ze blij met me.
Het wekken van nummer vier, mevrouw Oudendroef, gaat niet zo simpel. 'Komt door haar slaappillen,' zegt Jokina. Pas als ik een washandje over heer gezicht haal, wordt ze een beetje wakker. Tegelijk begint ze heel hoog gillen af te wisselen met bijten in mijn hand; gelukkig heeft ze haar tanden niet in.
‘Ik wil niet. Ik wil slapen,’ schreeuwt mevrouw. Ze is 93 jaar, Ze kan niet meer zelfstandig haar bed uit komen. Daar is de Sara, een tillift voor uitgevonden. Het is een hulpmiddel voor verzorgenden om, zonder gevaar voor tilblessures, de cliënt van het bed naar een stoel of rolstoel naast het bed te tillen. ‘Au, au, au, gilt mevrouw, Oudendroef, au, au, au, nee, nee, ik wil niet, ik wil niet.,’ krijst ze alsof ze volkomen weerloos in een kermisattractie hangt. Ze wordt in haar rolstoel gezet en door Jokina naar de badkamer geduwd. De hele kamer stinkt inmiddels naar haar ontlasting. Onbedaarlijk blijft ze huilen. Ondertussen haal ik haar vuile bed af en verschoon het. De fresiaatjes naast haar bed hebben onder hand ook hun beste tijd gehad. De witte bloemen zijn verwelkt, het brakke water in het vaasje, giet ik in de wasbak. Daar is mevrouw Oudendroef weer. In een schone nachtpon en een vrolijke roze ochtendjas. De haren gekamd, de tanden ingedaan. Ze snikt nog na van de huilbui van daarnet. Haar rolstoel wordt voor de Sara geparkeerd, die haar weer het bed intilt. Ze wordt op haar zij gerold. Haar ochtendjas wordt wat opgeschoven. Wat ik dan te zien krijg kan ik slecht verdragen. Ik zie wonden hoog op de achterkant haar bovenbenen, zoals ik ze nog niet eerder zag. Die wonden maken me boos, verdrietig en onpasselijk tegelijk. Zwarte gaten, zie ik in haar bovenbenen met de omvang van een vuist….de gaten zijn ook zo dìèp als een vuist. Jokina behandelt de wonden. Met aandacht, heel zorgvuldig. Mevrouw Oudendroef kalmeert er zichtbaar van. Ik had wel eens van die wonden gehoord, hoe erg het is en ook, dat het voorkòmen kan worden, onder andere door regelmatige verandering van houding. Maar preventie kost tijd en aandacht ... en door allerlei bezuigingen blijft er nauwelijks tijd over voor die preventieve zorg. Doorligwonden; ik zie ze vandaag voor het eerst.
‘Jokina, sorry, ….ik kan echt niet meer,’stamel ik, ‘ik ga er vandoor.’
Ze knikt naar me:
‘Ga maar, ik snap het....geef het wel door.’
Mijn respect voor de werker in de zorg, is sinds die ene dag flink gegroeid! Die heeft moeilijk, zwaar werk. Die moet ook veel beter beloond worden. Belachelijk dat het eerste de beste boekhoudertje meer verdient.
Tsja, mijn plannetje voor de laatste vijf jaar van mijn carrière, hoe is het daarmee? Laat deze softie maar administrativo blijven…..….rode cijfers en gaten in de begroting …….die kan hij nog net verdragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten