Hogedruk (2)

Ik ben totaal in paniek..
‘Hoe stop ik dit,’ ……en merkwaardig genoeg stopt het spuiten…..…zomaar ineens. Toos schrikt zich rot als ze de bloedende wond ziet waar eens Fred’s penis zat…….ik zie dat ze wil gaan gillen en leg mijn hand op haar mond……maan haar tot stilte……met succes……'wat niet weet wat niet deert' is nu beter voor Fred ……een klein stukje verderop tussen de brandnetels ligt Fred zijn pikkie, zo klein zo kwetsbaar, zo weerloos....….als de dokter nou een beetje opschiet, kan ie hem weer aan Fred vast zetten.
Toos propt nu de darmen van Fred via zijn mond terug in zijn lijf. Hij ligt op de grond. Te zwak om op zijn poten te staan.
Ik veeg wat weggespoten spul bij elkaar, misschien dat Toos daar raad mee weet. Ik pak Fred’s gebit op: in drie stukken gebroken.. het is niet simpel maar Fred krijgt het met een beetje bisonkit voor elkaar om zijn gebit weer provisorisch gebruiksklaar te maken.
Toos heeft het nu wel even gehad. Ze wordt er zo langzamerhand beroerd van…..die darmen…..de afgerukte penis……....ze doet het niet expres……maar ze gooit alles er uit op Freds t-shirtje: de tekst: Wilders for president .............volledig ondergekotst.
‘Nou, ik gaan even leggen, jongens,’ zegt Toos, ‘ik voelt me goed waardeloos, misschien dat ik wat opknapt van een dutje. Tot zo dadelijk.'

'Ik heb zo'n verrotte pijn aan me reet,' zegt Fred.
'Kijk jij er eens naar,' vraagt hij me, net als Toos een gaat rusten.......‘dit hoeft Toos toch allemaal niet te weten.’
Dus onderzoek ik vlug even zijn anus.….ja, als het zo lang duurt tot er een ambulance er is, moet je zelf wat doen………..nietwaar..……eerlijk gezegd denk ik dat Fred's pijn niet van zijn anus komt maar van de pijnlijke leegte,waar eens zijn pik zat.
‘Nou, Fred,’ zeg ik als mijn vuist verdwijnt in zijn anus, ‘hier voelt alles weer okee, jongen’ en als ik nog wat verder met mijn arm naar binnen schuif hoor ik tot mijn ontsteltenis Fred ontspannen eh, .........ja, ik noem het maar 'kraaien': ‘kukulekbanaklkekukueblublubhguio!!’.....ik kan dit niet plaatsen maar hoe dan ook: alles lijkt prima in orde en dat zeg ik hem ook.
'Ik ga dit onderzoekje beëindigen, Fred.'
‘Egbfr klouiup!!’ Klinkt het bijna enthousiast, levendig, pittig en opgewonden bijna uit de mond van Fred. Geweldig. Levenslust nog genoeg dus.
Dan pakt Fred opeens stevig mijn elleboog vast en duwt mijn onderarm nog weer een eindje verder zijn anus in en trekt hem dan weer terug. Een ondeugend enigszins opgewonden lachje op zijn gezicht, verontrust mij enigszins.
Dit gaat me allemaal een beetje te snel en dit is ook niet wat ìk wil, Fred.

‘Ooooh neeeeee!!,’ schreeuw ik……en tegelijkertijd ontwaak ik uit dit wel erg onsmakelijke droompje.

Toos, Fred, Bertus en Truus kijken verschrikt naar mij op.
Ik doe net alsof ik met mijn ‘neen’’-kreet, de duiven verjaag omdat ze mijn net gezaaide graszaadjes opvreten. Ik kijk het viertal bij de buren hoofdschuddend, lachend aan en zeg: ’Duiven…allemaal afschieten!’….
Mijn buren en hun gasten drinken koffie; er staat een pak stroopwafels op tafel en er ligt een spel kaarten. Ze spelen graag Amerikaans jokeren, weet ik. Fred heeft het hoogste woord. Precies hoor ik het niet.......maar wat ik hoor is duidelijk zat: ’achterlijke cultuur’…….’allemaal criminelen’……..’terug naar eigen land’….'hoofddoekjesverbod’…………….’vol is vol’. De andere drie zie ik instemmend knikken.
Ik veeg en ik veeg. Het slaapverwekkende veeg- en voegklusje is nog niet gedaan …nog lange niet, nog lange niet. Doorwerken nu, met concentratie, geen gedroom meer.
Met hoge snelheid racet een luid-jankende ambulance voorbij ……..nog even en hij is op zijn bestemming: het ziekenhuis hier driehonderd meter verderop