Wanhopig

Iedereen heeft wel eens een dag, waarop het niet zo meezit; dinsdag vijf oktober 2010 is zo’n dag en eigenlijk is dat nog zachtjes uitgedrukt voor wat mij vandaag overkomen is. Een dag om wanhopig van te worden. Mijn eigen vrijdag de 13e.
Ik ben geen rasklusser….geen geweldige doe-het-zelver. Klussen, ik doe het graag maar ben niet super. Verven. Witten. Sinds de roller de kwast op een zijspoor heeft gezet is verven leuk.
Behangen, ook leuk. Een kast in elkaar zetten, toppie. De zeer eenvoudige electronica, lampje ophangen, installeren en programmeren van pc, tv en dvd. Voor alle hiervoor genoemde zaken geldt, dat ik eigenlijk liever knecht dan bedenker, ontwerper ben.
Het behang van de muren trekken…..zalig….zo groot mogelijke stukken proberen te krijgen. Het is me wel eens overkomen dat een strook behang spontaan over de gehele lengte naar beneden kwam……..….die strook is net lekker vet ingesausd met licht blauwe muurverf…..en plof.
Het plafond schoonmaken met een borstel op een bezemsteel, die doop ik in mijn emmer met water en ammoniak……het wordt een vreselijke kledderboel maar dat geeft niks want komt op een betonnen vloer.

Mijn zoon Bram heeft een huis gekocht. Aan dat huis moet wat gedaan worden.Flink wat vrienden helpen hem. Ik ook zo af en toe; doe ik graag; ben sinds kort toch met pensioen. Die hulp heeft hij wel nodig; zelf heeft hij weinig tijd. Hij werkt vijf dagen in de week en heeft nauwelijks verlofuren over. Verder is hij gitarist in een band; er worden opnames gemaakt voor een nieuwe cd, in Amsterdam, uitgerekend in deze drukke verhuisperiode….en.... om zijn lijf in beetje in conditie te houden gaat hij naar de sportschool, minder dan normaal, dat wel, maar hij heeft het gewoon nodig.
Bram wil het hele huis wit: muren, plafonds, deuren, raamwerk, radiatoren, podium. Eén wand mag een andere kleurtje: blauwgrijs. Hij wil dolgraag een inbouwkeuken en hij is helemaal verrukt van de afwasmachine. De oude is gesloopt….helaas hebben vrienden dat al gedaan. Mij werd het primitieve plezier gegund om de keukenkastjes vanaf de eerste verdieping op de begane grond kapot te gooien……..een vriend van Bram sleept ze vervolgens naar een parkeerplaats waar grof vuil het komt ophalen.
Nu ik dit schrijf ben ik de wanhoop van mijn eigen onhandige geklungel van vanmiddag nog steeds heel nabij. Pap, met zijn goede bedoelingen, heeft onherstelbare schades aangericht. Aan Brams mooie spulletjes.

‘Wil je de handgrepen aan de koel- en vrieskast zetten, Jee?’
Natuurlijk wil ik dat. Zowel voor de koelkast als voor de vrieskast moeten twee gaatjes worden geboord; ik boor, ongelooflijk, ik wou dat het niet waar was, drie keer twee gaatjes fout in die splinternieuwe, witte koelkastdeuren. Zes keer fout dus. In de vier goede gaatjes passen de schroeven en handgrepen godzijdank wel. De zes foute gaten camoufleer ik met Alabastine houtopvulspul, beetje schuren, een likje witte verf; dat heb ik dan wel weer handig gedaan…….ziet er redelijk uit, al zeg ik het zelf.

Een overdreven luid lallende junk loopt langs, ze trekt daardoor mijn aandacht, ik loop naar het balkon en trap iets om ……de junk scheldt tegen een andere junk, een vent, niet interessant, junks hebben vaak ruzie omdat ze zo lopen te jatten van mekaar. Godverdomme! Nee. Dan zie ik wat ik net omtrapte……..de fles Andy, dop er af, ………leeg gelopen op het laminaat…….als een gek maak ik het droog….maar het kwaad is natuurlijk al geschied.

‘Wil je die grote witte lamp op het gangetje ophangen, Jee?’
‘Prima, doe ik, Bram.’
Kroonsteentje en afdekplaatje mee van huis, want dat is er niet. In eerste instantie doet de lamp niets. Ik heb alles gewoon aangesloten zoals het zat. Voor de kenners: blauw op blauw en zwart op zwart in het kroonsteentje. Ik probeer blauw op blauw en bruin op zwart en de lamp brandt!! Ik durf een piepklein beetje trots op mezelf te zijn en ga door met de laatste klus van deze rampzalige dag: de aangekoekte verf wegpoetsen van de transparante kunststof ‘raampjes’’ aan voorzijde van het circa tien centimeter hoge podium in Brams woonkamer van drie bij drie meter. Een vriend van Bram, tevens zanger van zijn band, heeft dit podium gebouwd……mooi……goeie zanger…..goeie timmerman.

Ik wrijf, met een doek, gedrenkt in terpentine, opgedroogde, gemorste verf weg van de vloer. Ook die podiumraampjes moeten schoon; ik duw wat te hard met schoonmaken. Het raampje schiet uit zijn sponning. Het troetelkindje van zoonlief en zijn vriend.........wat wreed!

Voor vandaag genoeg ellende. Ik ruim het huis op….boortjes, boormachine, schroevendraaiers, pluggen, schuurpapier, dweiltjes, kranten, een fles Andy (nu met dop), trapleer, tuinstoel, emmer. Stofzuig nog wat zaagsel op. Het ziet er wat ordelijker uit…….op het laminaat na……dat is werkelijk om te huilen: elke laminaat-naad, in een oppervlakte van ruim een vierkante meter golft. Ik kan het niet meer aanzien……ga naar huis……: sluit balkondeuren af……..pak mijn jas, pet, tas.
Wil het licht uit doen van de lamp, die ik eerder ophing…….ik was er een beetje trots op. Dit lampje blijkt nu zo geïnstalleerd dat het niet meer uit kan………………althans niet via de normale weg: lichtschakelaar…………….wat wel kan is het peertje gwoon los draaien...........dat doe ik dan ook gemakzuchtig. Ik heb er echt geen zin meer in om weer aan die lamp te gaan werken………morgen weer een dag. Er is grens aan mijn incasseringsvermogen. Naar huis.

Onder het eten. Telefoon. Bram: ’De koelkast doet het niet, de hele vloer loopt onder, het laminaat bobbelt; is helemaal kankerverrot, dat moet opnieuw.………en de lamp in het gangetje doet het niet.’ .
Ik vertel hem mijn verhaal. Hij is in en in treurig, zwaar gefrustreerd; logisch.
De koelkast doet het wel.