Sita (1)

Mijn hondje Sita (1)

Waar ik geboren ben weet ik niet. Geen flauw idee wie mijn vader en mijn moeder zijn. Broers of zussen? Onbekend. Wat ik weet is dat ik in Schiedam woon. Op een flat. Gouwe mensen. Ton en Ans. Heten ze. Ton leert me waar ik moet poepen. Heel lief doet hij dat: als ik op het trottoir wil poepen, trekt hij me aan mijn riem naar de rijweg en als ik daar mijn drolletje heb gedraaid, geeft hij me een lekker brokje.
Ik heb in twee weken door wat de bedoeling is maar ik rek het nog eens twee weken, omdat die brokken zo verdomd lekker zijn. Ton zegt ook steeds tegen me: ‘Sita, gewoon helemaal uitpoepen, jongen, niet voortijdig afknijpen die bolus, laat die auto’s maar wachten.’

Leuk park, met een grote vijver, in de buurt van de flat. Ook veel bomen met de piesluchtjes van mijn concurrenten. Tegen bomen piesen hoeft niemand me meer te leren. Jammer wel, dat ik niet zo hoog kan piesen als Sint-Bernhards of Herders.....ik ben maar middelmatig hondje.
In het park komt Ton een mevrouw tegen met een jong slapend kind in een wagentje.
‘Hé hallo,’ kus, kus, kus ... die blijven me daar toch lange tijd staan praten ... dààr ben ik hier natuurlijk niet voor ... ik ben hier om als een gek te rennen. Ja, ’t is een beetje lullig van me , ik geef het toe: ik ga vervelend liggen piepen en een beetje aan mijn riem trekken maar Ton geeft geen krimp. Hij staat daar maar een beetje te lachen, te draaien en te slijmjurken ... getver ... dan vraagt die vrouw opeens:
‘Zeg, Ton, wat is het eigenlijk voor hond?’
zegt ie: ‘een mannetje’….
’Nee joh, dat bedoel ik niet, man … en bovendien: dat zie ik ook wel aan zijn waterpistool, neen, Ton, ik bedoel: wat voor ras?’
‘Oh, het is een bastaard Gordon Setter, een afstammeling van de Gordon Setter, een jachthond…..een supersnelle jachthond.……kan ruiken als de beste…….kijk maar eens wat een superneus dat beest heeft…..op kilometers afstand ruikt hij zijn prooi, en zijn baasje.’ 

Hou nou maar op over mijn neus…..ook mijn oren zijn bovennormaal begaafd en die worden onderhand doodziek van dat langdurige getetter hier van jou en die vrouw. Vandaag hoor ik trouwens voor het eerst dat ik familie van de Gordon Setter ben…..leuk om te weten ... ik had eerlijk gezegd al zo’n vermoeden, gezien mijn gedrag.

Wat er gebeurd is?  Voor zo ver ik weet krijgt Ans een alsmaar dikkere buik en dan is die buik weer helemaal plat en hoor ik een mensenbaby huilen. ik hòòr de baby niet alleen ik ruik haar ook

Er breekt nu een slechte periode voor mij aan. Ton en Ans zien me niet meer staan. Het is Annabelle voor en Annabelle na. Ik word nauwelijks nog uitgelaten ... ik kan mijn pies en mijn poep natuurlijk niet tot in de eeuwigheid ophouden ... dus laat ik mezelf uit ... elke dag in een andere kamer ... tsja, je moet eens weten hoe ze dan tekeer tegen me gaan ... terwijl ze verdorie weten hoe scherp mijn gehoor is ... gewoon dierenmishandeling! Bloednerveus word ik ervan ... ik raak in een dip en móét iets te knauwen hebben. Erg flauw vind ik het dat ze dan zeggen, dat ik jaloers ben op Annabel baby, dat ìk me misdraag omdat ìk te weinig aandacht krijg.

Dàt is het verhaal dat ze vertellen aan Jos en Carola. Die wonen in Rotterdam. We gaan er in de auto naar toe, Ton gooit wat speeltjes, een extra kleedje, mijn etensbak, mijn riem en mijn inentingspapieren in mijn mand en zet die in de auto. Hij commandeert mij ook in de auto te gaan zitten ... als hij eens wist hoe ik moest piesen……maar dat telt allemaal niet meer. Het is de dag nadat ik een schoen van Ton, een handtasje van Ans en een trappelzakje van de kleine Annabelle kapotknauw.


(wordt vervolgd)