Ik moet eerlijk bekennen: het eten van de straat is soms niet helemaal pluis. Vooral kip…..ik vreet namelijk die botjes ook op, hè. Daar krijg ik soms toch krampen van in mijn buik. Ik lig het dan thuis in mijn mandje uit te gillen van de pijn. Natuurlijk: eigen schuld, dikke bult. Beetje lullig vind ik wel het van hem als ik de kop van baasje dan grijnzend achter zijn krantje vandaan zie komen. De ergste pijn moet dan nog komen als ik de scherpe splinterbotjes uit moet gaan poepen……ik moet er nu nog maar even niet aan denken……maar o, wat deed het pijn; gelukkig heb ik heb het weer overleefd …..het lijkt wel of ik er steeds iets sterker uitkom.
Als ik er zo eens over nadenk ben ik niet bepaald de makkelijkste hond voor mijn baasje. Zo af en toe heb ik hem flink de stuipen op het lijf gejaagd. Dat hoort wel een beetje bij mij…….ik ben een beest dat weet wat ie wil.............……..ik ben bijna net zo eigenwijs als een kat en als je het mij vraagt vindt baasje dat nou net zo leuk aan mij. Als baasje op een gegeven moment een auto heeft…….nou ja, auto,…..het lijkt meer een veredeld koekblik, het is een een Renault 4, gaan we ook af en toe eens wat verder weg dan altijd alleen maar naar dat Kralingse ‘Bos’. Zo belanden we wel eens bij de zee, meestal is dat de Noordzee bij Scheveningen. Tot aan de duinen loop ik braaf aan de lijn; nadat we eenmaal op het zand zijn aangeland ga ik er wat fanatieker aan trekken………..….die zogenaamde wurgriem stelt helemaal niks voor…..……..…..baasje krijgt al snel genoeg van mijn geruk, gesjor en gehijg………..dan maakt ie de riem los en dat betekent dat ik voor de rest van de middag kan gaan en staan waar ik wil. De komende twee á drie uur hebben ze geen last van mij. Met een superspurt ben ik no-time op het strand……als ik omkijk zie ik baasje al niet eens meer.
Míjn beleving van zo’n middagje strand moet toch anders zijn dan dat van de gemiddelde mens. Voor mij is het in de eerste plaats de plek om mijn soortgenoten te ontmoeten…we gaan daar als gekken (sorry hoor jongens) achter elkaar aanrennen en een beetje tegen elkaar opspringen….en soms ook effe lekker de zee in duiken. De meeste teefjes doen ook prima mee trouwens, behalve dan de loopsen, die doen wel mee maar eigenlijk alleen maar om een van ons reuen aan de haak te slaan. En dan heb je natuurlijk ook nog, ik noem het maar die mamma’s kindjes in small en medium. Die keurig naast baasje of vrouwtje moeten blijven lopen…….het lijkt soms ook alsof ze niet anders willen. Neem die kleine soortgenootjes, die in de volksmond 'kuttenlikkertjes’ worden genoemd, je weet wel van die kleine langharige vetklepjes, die het liefst onder een dekentje liggen, het liefst onder mamma’s dekentje tegen mamma aan. En dan zijn er ook van die pedante, verwijfde, opgeschoren poedels, sommmige met zwarte andere met witte kroeskrullen……zelfs op het strand lopen ze nog zo chique als een paard op de Olympische Spelen. Voor de grap sjees ik wel eens expres, razend snel langs zo’n stel mietjes. Laat zand opstuiven en water opspatten zodat die dandy's weer flink wat schoon te maken hebben.
Heerlijk, de nabijheid van dat koele woeste water….jammer alleen dat het niet te zuipen is……een enkele keer vergis ik me nog wel eens……dan zit ik tot we weer thuis zijn met een zoute droge bek. Hoewel, de laatste tijd is mijn baasje zo attent om een fles water mee te nemen, die hij dan in een bakje leegschudt voor mij. Maar goed, we zullen zien of dat vandaag ook zo is.
Jammer dat hier geen konijnen zijn. Wel genoeg loopse tefies maar ik krijg hier absoluut geen kans. Ik zie er wel leuk uit, ben slank, heb een glanzende vacht, een krulstaart mooie wapperende flaporen met krullen, vrolijke, guitige ogen, mijn gebit is in puike staat, ben nooit ziek en heb absoluut nog geen viagra-pillen nodig….allemaal zaken in mijn voordeel……..slim... ben ik ook nog………..eigenlijk geldt voor mij maar één nadeel: ik ben niet sterk. Jammer genoeg slagen die paar grote sterke bullebakken op het strand er altijd eerder in een loopse teef te nemen. Jammer zoals gezegd….maar meer ook niet……..bij ons thuis in de buurt pak ik mijn kansen wel…..dat pakt een enkele keer ook wel eens fout uit …..
Na ruim twee uur strandplezier zit ik uitgeput bij de blauwe Renault op de parkeerplaats. Ik heb er nooit moeite mee die parkeerplek terug te vinden. Die auto is helemaal doordrongen van de geur van ons, van mijn baasje, vrouwtje, van mij. Dus dat is dus makkelijk zat.
Ik wacht nu al zo’n twintig minuten bij de auto als het baasje aan komt lopen. Hij is zo blij dat ie me ziet:
‘O,o,o ik was zo ongerust, ik dacht je de auto niet meer zou kunnen terug vinden. Knap hoor, Sita…'
Hij geeft me het ene klopje na het andere. Voor mij is het niks bijzonders...........ik ben natuurlijk een hond. Ik sterf zowat van de dorst maar baasje komt maar niet over de brug met water. Ik simuleer een ferme hoestbui en dat helpt want dan herinnert hij zich dat water tegen zo’n hoestbui kan helpen en hij duikelt de fles water en het waterbakje op uit de auto. Tot mijn grote genoegen heeft hij ook nog een kluif van huis meegenomen……..Daarmee red ik het wel tot aan huis. Hij neemt zelf ook wat: banaantje, krentenbolletje en een kartonnen pakje sinasappelsap. Niks voor mij die troep….....behalve die krentenbol dan misschien maar dan moet ik wel enorme trek hebben.
We stappen in de auto….nou ja auto…..die niet meer zo heet is van binnen. Baasje was zo slim om terwijl wij wat aten en dronken, de ramen en deuren van de auto wijd open te zetten. Op naar Rotterdam. Uurtje rijden. Uurtje pitten. Heb ik wel nodig. Ben versleten.
wordt vervolgd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten